Hakkında
Unvan:
Aylık Yeme-İçme, Seyahat Kültürü Dergisi
Okurlar
5 okur beğendi.
28 okur okudu.
2 okur okuyacak.
Derginin Sayıları
Food and Travel Türkiye - Sayı...
9/10
Food and Travel Türkiye - Sayı...
8/10
Food and Travel / Aralık 2021
0/10
Food and Travel Türkiye - Sayı...
9/10
Food and Travel / Eylül 2021
0/10
Food and Travel Türkiye (2021 ...
0/10
Food and Travel / Kasım 2021
0/10
Food and Travel / Ekim 2021
0/10
Food and Travel / Ağustos 2021
0/10
Food and Travel / Temmuz 2021
0/10
Food and Travel / Haziran 2021
0/10
Food and Travel Türkiye (2021 ...
8/10
Food and Travel Türkiye (2021 ...
8/10
Food and Travel Türkiye (2021 ...
8/10
Food and Travel Türkiye (2021 ...
8/10
Food and Travel Türkiye - Sayı...
0/10
Food and Travel Türkiye - Sayı...
9/10
Food and Travel Türkiye - Sayı...
0/10
Food and Travel / Eylül 2020
9/10
Food and Travel / Temmuz 2020
9/10
Food and Travel / Ekim 2020
9/10
Food and Travel / Ağustos 2020
9/10
Food and Travel / Kasım 2020
0/10
Food and Travel Eylül Sayı- 36
0/10
Sözler ve Alıntılar
KARİA YOLU’nda çiçekler arasında
Efsanevi Karia kentlerinin izini süren bu muhteşem yolun uzunluğu, 820 kilometreyi aşıyor. Adını, MÖ 2’nci bin yılın sonlarından itibaren Büyük Menderes Nehri ile Dalaman Çayı arasındaki bölgede hüküm süren Karia Uygarlığı’ndanalan yolun büyük kısmı, Aydın ile Muğla şehirleri arasında uzanıyor. Güney Ege’nin birbirinden güzel plajlarını, köylerini, ormanlarını ve gizemli patikalarını buluşturan güzergâh, şu sıralar en güzel günlerini yaşıyor. Karpuzlu ilçesi yakınlarındaki Alinda antik kentinden başlayan yolun önemli duraklarından biri, kuş cenneti Bafa Gölü. Gizemli adacıklarıyla dikkat çeken gölün kıyısındaki Herakleia Antik Kenti de keşfedilmeye değer. “Latmos’un dansçıları” denilen 8 bin 500 yıllık duvar resimleri ise Beşparmak Dağları’nda gizli. Rotalardan bir diğerinin geçtiği Milas’ın güneyindeki Peçin Kalesi, 14’üncü yüzyıldan kalma yüzlerce yapı saklıyor. Ayrıca mavi yolculukların gözde adresi Gökova Körfezi’nin doğu kıyılarını izleyen yolun devamı, iki güzel yarımadayı buluşturuyor. Datça Yarımadası, Knidos’a kadar; Bozburun ise Loryma’ya kadar uzanıyor.
Sayfa 42Kitabı okudu
AHLAT
Bitlis’in dünya kültür mirası adayı ilçesi Ahlat, taştan yapılmış kilimleri andıran dev anıt taşlarıyla Anadolu’nun orhun Abideleri’ne ev sahipliği yapıyor. “Ahlat Denizi” olarak da anılan van Gölü’nde avladıkları balıklardan Ahlat’a tarih boyunca önemli bir gelir elde edildiğini biliyoruz. Urartulardan Osmanlılara kadar pek çok uygarlığa
Sayfa 66Kitabı okudu
Ağrı’dan Doğubayazıt’a
1829 yılında ilk kez karşılaştığı Ağrı Dağı’na hayranlıkla bakan ünlü Rus Şair Puşkin şöyle demiş: “Efsanevi dağa var gücümle baktım”. Halk ozanlarının söylenceler düzdüğü dağ, kendisine var güçle bakılmasını hak ediyor gerçekten de… Çünkü burası Yaşar Kemal’in “Ağrı Dağı Efsanesi” adlı kitabında anlattığı gibi aşka ve inanca bolca konu olan yerlerden biri. Bu görkemli dağ, Hristiyanlar tarafından da kutsal kabul ediliyor. Ayrıca bölgenin, Mem ile zin, Kerem ile Aslı, Siyabend ile Hace gibi Anadolu kültüründe önemli bir yere sahip olmuş pek çok aşk hikâyesine de hayat verdiği biliniyor.
Ağrı Dağı ile Doğubayazıt arasındaki sulak alanlar, kuş gözlemcileri için gerçek bir hazine. Tendürek dağlarından gelen akarsularla beslenen bu alanlarda çayır delicesi, erguvani, balıkçıl, boz ördek ve kızıl gaga başta olmak üzere onlarca kuş türüyle tanışmak mümkün. Bu muhteşem dağı fotoğrafladıktan sonra, İshak Paşa Sarayı’nın yolunu tutuyoruz. Dev volkanik kütleleriyle çevrelenen saray, Doğubayazıt’taki ıssız bir platonun kıyısında masalsı bir zarafetle yükseliyor. 1685 tarihinde Çolak Abdi Paşa’nın girişimleriyle yapımına başlanan sarayın tamamlanması tam 99 yıl sürmüş. Osmanlı ve Selçuklu mimarisinin eşsiz bir sentezini sergileyen saray, 7 bin 600 metrekarelik bir alan üzerine kurulmuş. Sarayın çevresi ise bir açık hava müzesi gibi: Urartu Kalesi, Eski Bayazıt Cami, Ahmedi Hani Türbesi, Keşişin Bahçesi… Her biri ziyaretçilerini bekliyor.
Sayfa 61Kitabı okudu
Balat’ın rengârenk evlerinin ve taş kaldırımlarının manasını, semtin tarihini öğrenince daha çok özümsüyorsunuz. Bir zamanlar Rumların, Musevilerin, Müslümanların bir arada yaşadığı bu yer, bize her rengin iç içe veya yan yana ne kadar güzel durduğunu hatırlatır ve hatta ispatlar nitelikte. Bu parkurda o kadar çok dinî farklılık karşımıza çıkıyor ki aynı şeyi sayıklayan bu çeşitliliğin ahengine kapılmadan ilerleyemiyor insan... Son yıllarda sosyal medyada sık sık karşılaştığımız Balat fotoğraflarına dikkat ettiniz mi hiç? Hemen hiç kimse bir model edasıyla poz vermiyor bu semtte. Burada ahali hâlâ kapısının önünde oturuyor, yüzler gülüyor, gözler parlıyor. Deklanşörler ise sanki neşeli bir müzik fısıldıyor. Bu semtin her köşesi, insana enerji ve heyecan veriyor. En başta dedim ya gözü - gönlü açıyor. Bugün anlatmakta kelimelerin yetersiz kaldığı tarih kokan bu yeri gezeceğiz. vaktimiz yalnızca bir gün. Dizilerden, filmlerden hatırladığımız evlerin önünden geçeceğiz. Dünyanın her çeşit kahvesinin kokusunu içimize çekerek geçtiğimiz kafelerin az ilerisinde, hâlâ benekli plastik top satan bakkallara rastlayacağız. Müzesi, renkli freskleri ve mozaikleri gördükçe yedi tepeli şehre daha bir tutkuyla bağlanacağız.
Sayfa 47Kitabı okudu
Çomakdağ Eskiye sadakat
Zamanın yarım asır öncede donup kaldığı, derin sessizliğin sadece horoz ve traktör sesleriyle bölündüğü, çocukluğumuzda kalmış köy manzaralarına ev sahipliği yapan Çomakdağ’da uzun yürüyüşlere çıkmak, kent yorgunları için bulunmaz bir dinlencelik. Taş döşeli köy sokaklarında yürürken herkes “hoş geldiniz!” diye sesleniyor buralarda. Hangi eve konuk olsak acaba? Güzel gözlü, sırma saçlı kızlarını nazlı nazlı yetiştirmiş, güler yüzlü ve konuksever Tenzile Abla’ya mı uğrasak? Yoksa para kazanma hırsıyla büyük şehrin yolunu tutan oğlunun hasretiyle yüklü Fatma Teyze’ye mi? Ne fark eder ki bütün evlerin kapısı açık bize. Yokuşlu köy yolundan çıkarken, hangi kapıda dursak o ev bizim evimiz. Köy kadınlarının gelinlik genç kızlara, asker yolu gözleyenlere, gurbete çıkacaklara nasihatler verdiği yer kapı önleri. Kadınların, genç kızların, hatta kız çocuklarının bile gün doğarken, “harım”a, yani tarlaya gitmesi âdetten. Zeytincilik, elbette en önemli geçim kaynakları, ama sonbahar aylarında Söke ovası’na mevsimlik işçi olarak giden de az değil. Kadınlar tarlalara el ayak çekti mi, derin bir sessizliğe bürünüyor köy sokakları. Anadolu’nun pek çok yerinde olduğu gibi burada da yaz aylarında serin yaylalara çıkmak eski bir gelenek. Antik çağlardan kalma harabelerin görüldüğü Çomakdağ’ın yüksek kesimlerindeki taş yayla evleri, kavurucu yaz güneşinden koruyor sahiplerini. Bir zamanlar antik Karia Uygarlığı’na hayat veren buz gibi kaynak suları, ısınmasın diye toprak testilerde saklanıyor. Yemek pişirmek için odun ateşinin kora dönüşmesi bekleniyor hâlâ, asırlardır olduğu gibi…
Sayfa 64Kitabı okudu
İletiler
Henüz kayıt yok
Yorumlar ve İncelemeler
