Uzun zamandır kütüphanemde okunmayı bekleyen, çeşitli bahanelerle sürekli ertelenen bir kitaptı. Belki de içinde bulunduğum zaman dilimi için cüssesi gözüme ağır gelmiş olabilir. Ancak kitabı okumaya başladığınızda içindeki hikayeler, yaşanmışlıklar öyle bir içine çekiyor ki insanı.. Neticede ebeveyn olmak zor. Hatta bazen çok aşırı zor. Uslu olduğunu düşündüğünüz bir evladınız olsa bile! Çocukların doğdukları ilk andan itibaren çevrelerinde gördükleri, güven duymak istedikleri tek varlık anne babaları. Kitap genel olarak onların güvenini kırmadan varlığımızla destek olabilmenin, iletişimle gerçekleşen yolundan bahsediyor. Yani onlarla konuşmak, empati kurmak, duygularını anladığımızı hissettirmek.. Bazen sözle,bazen bir dokunuşla, bazen simgeler yardımıyla ve bazen de uzaklaşarak olacak bir iletişim.. Evet yanlış okumadınız uzaklaşmak! Çünkü ebeveyn de bir insan ve onun da duygularının anlaşılmasına ihtiyacı var. Çünkü çocuklar ne kadar kibar davranırsanız davranın bazen sınırlarınızı çok fazla zorlayabiliyorlar. İşte o noktada yapmamız gereken, çocuğa ve kendimize alan bırakmak. Ona sınırlarını da öğretmeniz gerektigini unutmamak. Sadece onur kırıcı, aşağılayıcı, rencide edici cümleler kurmadan da bir otorite oluşabileceği çok güzel işlenmiş. Üstelik bir grupla yapılan paylaşımlar olay örgüsü ile anlatıldığı ve çözüm arandığı için mutlaka kendinize pay çıkarma şansınız oluyor. Güzel bir ebeveynlik rehberi. Mutlaka kütüphanemizde bulunmalı ve ara ara hatırlanmak için müracaat edilmeli.
