Joanne greenberg'ün genç yaşındaki akıl hastanesi tecrübesinden ve kendi akıl sağlığı ile olan mücadelesinden yola çıkarak kaleme almış olduğu ; topluma, aile yapısına ve yalnızca şizofreni değil, benzer zorluklarla yüzleşen çöken kendine zarar veren tüm bireylere ayna tuttuğunu düşündüğüm, keşke daha önce okuyabilseydim dediğim romanıdır benim için.
Şizofreniyi bir otobiyografiyi anlatmıyor sadece, yazar burada asıl anlatmak istediği mücadele, Deborah'in kendisini yalnızlığa itip bu yalnızlıkta hayali kahramanlarla yaşamak ve bu dünyanın dışına çıkmak kişiye kattıkları iç analizi ve normaller ve hastalar üzerinde etkileri değişen durumlar bir kızın normal olmak için verdiği mücadele..
Şu alıntı bile tüylerimi diken diken etti..Acaba gerçekten normal olan biz miyiz? Belki de asıl hastalar biziz ve başkaları uyanınca bu damgayı vuruyoruz sürüden ayrılan her insan farklıdır ve farklılar düzeni bozar içgüdüsüyle belki..
"Sizin yalnızca bir çeşit soğuğunuz var; paltolarla halledebilecek bir soğuk.."
