"En acısı dışarda bir yerlerde hayatın devam ettiğini bilmekti. Biz orada cehennemi yaşarken insanlar gülmeye, eğlenmeye, çocuklarını sevmeye, geleceğe dair planlar yapmaya devam ediyordu. Bizim tek düşündüğümüz ise bir sonraki işkencede hayatta kalıp kalmayacağımızdı.
En fazla yirmi metrekarelik büfesinde koltuk değneklerine yaslanmış bir adamdı bu sözleri söyleyen. "