“Muhteşem Bedenlerimizin Coğrafyası” nda klasik anlatım biçiminden kurtulmayı, denemiş yazar. Hikayeyi hastanın ve hastalığın ağzından okuyoruz. Lia ölüme yaklaştıkça, zamanda ileri geri hareketlerle yaşamını; anne, evlat, sevgili, eş olmakla ilgili durumunu okuyoruz. Geçmişi ile, hastalığı ile bir ağızdan konuşuyor. Birinci tekil şahıs olmaktan çıkıp birinci çoğul şahıs olarak yazmayı tercih etmiş yazar. Bu da kitabın etkisini arttırıyor bence. Kitabı bitirip kapağını kapatınca ne zor, ne içten, ne kadar herkesten ve neden….. diye düşündüm. Hayat aslında herkes için ne kadar birbirine benzer ve ne kadar birbirinden farklı bir yolculuk. Hayaller, umutlar, aşklar, kavgalar, pişmanlıklar, hatalar, hastalıklar… bizi biz yapan farklılıklar ya da bizi birbirimizin parçası yapan benzerlikler….
“ Ölümden daha kötü bir şey varsa, o da ölümün yaklaştığını bilmektir.” (Sayfa 248) Aslında hepimiz sonu olan bir yolda , kendi hızımızla ilerlemiyor muyuz… yol elbet bir gün bitmeyecek mi bu yolculuk?
İyi bir okuma deneyimiydi benim açımdan. Herkes mutlaka okumalı diyebileceğim bir kitap değil ama ilginç, genç bir yazarın ilk kitabı olarak da başarılı bir kitap.
