Hakkında
Harbiye'yi birincilikle bitiren Bursalı Manavoğlu Nevres Bey, siyasi cereyanlara kapılarak ordu saflarında kendisini bekleyen parlak istikbali kaybetmiş bir askerdir.
İttihat Terakki'nin iktidar yıllarını sürgünlerde geçiren Nevres Bey İttihat Terakki'nin sükutuyla İstanbul'a döndü.
Bilahare İstanbul'un işgali üzerine Anadolu'ya geçerek memleketi Bursa'da Redd-i İlhak Cemiyeti'nin kurucuları arasında yer aldı ve gazete çıkararak Milli Mücadele'yi destekled.
Sonraki gelişmelerden rahatsızlık duyarak 1924'de son halife Abdülmecid Efendi ile birlikte yurdu terkeden Nevres Bey Cidde savunmasını organmize etti ve Kral Abdullah'ın harbiye nazırlığını yaptı.
1928'de Ürdün'de öldü.
Unvan:
Asker, Yazar
Okurlar
35 okur okudu.
11 okur okuyacak.
1 okur yarım bıraktı.
Sözler ve Alıntılar
"Büyük Millet Meclisi hükümeti'nin ne olduğunu, İstanbul münevverânına (aydınlarına), mekteplerdeki mütemadi mev'izeleriyle (kesintisiz öğütleriyle) ilk defa Re'fet Paşa (Bele) anlatmaya çalıştı. Tabii hep alkışladık. Ne olursa olsun bize alkış, eğlence lazımdı. Donanma, şenlik, içki, zevk, mektep tatili, iddiayı hamiyet ve müsabaka-i vatan-perveri (hamiyet iddiası ve vatanseverlik yarışı) olduktan sonra öte tarafını düşünmeye ne hacet vardı, "elbet onu düşünenler düşünmüş, iyisini bulmuşlar"dı.
Ankara'dan gelenlerin gözüne girmek, şu suretle bir külah kapabilmek için bilâ-lüzum ve bila-sebep (gereksiz ve sebepsiz yere) komşularını taşlamaktan, öldürmeye çalışmaktan haya etmeyen, alelade söylenmiş bir sözü büyüterek veya şahsî bir husumetin (düşmanlığın) tatmini için iftiralar yaratarak din, millet ve memleket kardeşinin ocağına incir dikmeye uğraşan bazı İstanbullulara karşı Hicaz'ın şu misafirperverliği bir derstir.
Muradı Sani (II. Murad) istirahata çekilmiş, dağdağatı saltnattan (saltanatın sıkıntılarından gürültülerinden) uzak bir dem huzur ve istiğrak (huzur ve dünyayı unutma devresi) yaşamak istiyordu. Hıristiyan irtihadının (birliğinin) tehdidi altında genç Padişaha itimat edemeyen evliyâ-yı umûrun (güvenemeyen yöneticilerin) ısrarları tesir etmiyor, münzevi ve müstafi (bir köşeye çekilmiş ve tahtı bırakmış olan) Padişah, kendisini tekrar hayatın teheyyücât ve ıztırabâtına (heyecan ve ıstıraplarına) atmak istemiyordu.
"Padişahsan devletinin başına geç, değilsen Padişahına itaat et. gel orduyu idare et!" dediler. Koştu, geldi, (v)uruştu, yendi ve yine çekildi.
Ekmeğini hükümet kapısından bekleyen bir adamın hürriyetinden bahsetmek, bizim an'anemiz (geleneğimiz) dahilinde zatí'z zeve (evli) bulunan bir kadının serbesti-i hukukunu (evlenmekte serbest olduğunu) iddia etmekten de daha gülünçtür. Çünkü, tatlik edilen (boşanan) bir kadın için başka bir zevcin (kocanın) dest-i himayesine nailiyet kabil(dir) (himayesine kavuşmak mümkündür); fakat, kovulan bir memur için artık her türlü muavenet (yardım) kapısı mesdûddur (kapanmıştır). Binaenaleyh, her yerde ve bilhassa içtimai, ahlaki, kanuni ve iktisadi mefkûreleri bizim gibi olan bir memlekette, bir memurun hürriyetinden ve hürriyetperverliğinden (hürriyet taraftarlığından) bahsetmek kadar manasız bir şey olamaz.
İnsan; vatandaşlarının o süfliyetine mukabil (bayağılığına-al-çaklığına karşılık) Hicaz'ın bu ulüvv-i cenâbını (alicenaplığını) görünce, taşıdığı Türk nam-ı muazzam-ı tarihîsi (muazzam ve tarihî Türk ismi) namına bir haya ve hicab (utanç) duymaktan kurtulamıyor.
İletiler
Henüz kayıt yok
Yorumlar ve İncelemeler
112 syf.
10/10 puan verdi
