Mario Levrero Sözleri ve Alıntıları
Mario Levrero sözleri ve alıntılarını, Mario Levrero kitap alıntılarını, Mario Levrero en etkileyici cümleleri ve paragragları 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
- " (…) İnsan kendisinden kopuksa ne yaşadığının ehemmiyeti yok; her şey aynı ölçüde ağırlıksız; kalıcı bir iz bırakmadan geçip gidiyor..."
Nebula Kitap
Zaman gelip geçiyor ve hiçbir şey hallolmuyor.
Gerçek şu ki şu dünyadaki bireyler olarak hepimiz bizim çok ötemizde, bilinmeyen bir yerden bir başka yere uzanan hatlar üzerindeki geçiş noktalarından ibaretiz. Kullandığım şu dil bile bana ait değil; onu ben icat etmedim ve icat etseydim de iletişim kurmaya yaramazdı zaten.
Hep küçük anlamsız aptallıklar yürürlüğü altındayız, hayatın geçip gitmesine izin veriyor, hayatı yaşamayı başkalarına bırakıyoruz.
İnsan kendisidir ama aynı zamanda çevresidir de; insan çevresine yayılır ve yansımasını orada bulur; çevredeki herhangi bir düzensizlik tüm psikolojisini altüst eder.
Ruhum ne derece bana ait, elbette bilmiyorum; daha ziyade ben ruhuma aitim, hem birden çok filozofun işaret ettiği gibi ruh belki içimde bile değil. Sadece bilmediğim bir şey işte; ve benliğim beni aşan engin denizin -belirli bir pratik farkındalık ile şekillenen- bir parçası ve hiçbir şekilde bana ait değil; uçsuz bucaksız bir nükleik asit denizinden doğmuş ya da doğmakta olan bir tür.
İnsan kendisinden kopuksa ne yaşadığının önemi yok; her şey aynı ölçüde ağırlıksız; kalıcı bir iz bırakmadan geçip gidiyor.
İnsan Kendisi 'nden kopuksa ne yaşadığının önemi yok; her şey aynı ölçüde ağırlıksız; kalıcı bir iz bırakmadan geçip gidiyor.
İnsan daha fazla şey yaparak boş zamana ulaşamaz zira her eylem yeni bir eylemi tetikler ve insan farkına bile varamadan, kendini sonu gelmez günlük küçük baskılar ağına dolanmış halde bulur. Yapılması gereken, eylemin vazgeçilmez olanını olmayanından ayıran bir çizgi çekmek ve sadece vazgeçilmez olanların mutlak asgarisiyle yetinmek.
İnsan kendisidir ama aynı zamanda çevresidir de ;insan çevresine yayılır ve yansımasını orada bulur;çevredeki herhangi bir düzensizlik tüm psikolojisini altüst eder.
Benden hiç beklenmeyecek bir biçimde, bir rahibe başvurup günah bile çıkardım. Rahibin görmeme yardımcı olduğu üzere, hislerimin abartılı ve eğer şunu veya bunu yapsaydım her şeyin farklı olacağına dair teorilerimin temelsiz olduğu gayet açık. Açık olan başka bir şey ise suçlu hissetmeye çok müsait bir "yapım" olduğu ve beni böyle yapan da annemden başkası değil. Her ne olursa olsun, yine de kendimi huzursuz hissediyorum, annemin yoğun bir biçimde çile çektiği aylar boyunca yerleşen ve ölümünden sonra da devam eden bu histen kaçmak için abartılı denecek miktarda film izlemek de dahil çeşitli kaçış taktikleri denedim. Sanırım artık, kaçış yolunu terk edip kendime dönme ve gerçekten suçlu da olsam annem ve Tanrı tarafından affedildiğime güvenme zamanı. Herkesin bildiği gibi suçlulukla hiçbir yere varamazsınız ve pişmanlık aslında "bir daha günah işlememe"yi yani telafisi olmayan, olup bitmiş bir olayı habire kurcalamamayı gerektirir. Bunun yerine insanın normal hayata dönmesi, kendisi ve çevresindekiler için iyi şeyler üretmesi, dünyayı yüzünde beti benzi atmış yatalak bir hastanın ifadesiyle selamlamasından her zaman daha iyidir. Bu vesileyle yetmiş sekizinci doğum gününde anneme borçlu olduğum hürmet işte budur: Sağlığım.
Sayfa 126
İnsan daha fazla şey yaparak boş zamana ulaşmaz zira her eylem yeni bir eylemi tetikler ve insan farkına bile varamadan, kendini sonu gelmez günlük küçük baskılar ağına dolanmış halde bulur.
Bir şeyler kendiliğinden olmadığında üzerine düşünüp durmam bir işe yaramıyor.
Şu "Napim" kelimesinden bir tek ben mi nefret ediyorum?
Çoğu zaman öyle meyletsem de sorun, dış dünyanın taleplerinde değil, benim o taleplerle kurduğum bağda ya da verdiğim taahhütlerde.
Sayfa 31Kitabı okudu