Melisa Gürpınar Sözleri ve Alıntıları
Melisa Gürpınar sözleri ve alıntılarını, Melisa Gürpınar kitap alıntılarını, Melisa Gürpınar en etkileyici cümleleri ve paragragları 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Yüreğimin içindeki oyuncak trense, beni sarsarak ilerliyor sabaha kadar. Ezmek İstercesine bedeni mi. Bu durumda bahar çabuk gelmeli, çiçeğe durmalı badem ağaçları. Ya ben büyümeliyim, tren küçülmeli ya da ölüm, yüreğime döşediği rayları, söküp atmalı en ıyısı.
Ama, ya konuşulanların içinde, nehrin dibindeki tortuya karışmış altın tozları gibi, şiir pırıltıları varsa? Şair gene elemek zorunda kalacaktır sözcüklerini. Şiir yazarcasına. Çamurlu suların içinde altın arayan insanların kendilerini kavgalı bir hayata adamışlığıyla.
Artık kalbim, en önemli 'emanetim' sayılır be nim. Onun sesini ve hareketlerini taa derinden du yumsamak, doğmamış bir çocuğu içinde barındırmak gibi, tedirgin ediyor günlerimi.
Bu yıl uçarak geçiyor karakış. Yarısı içilmiş sigara gibi, sönüyor birbiri ardınca günler ufukta. Gecenin hızla inişini ve sonra süzülüp gidişini, kargaların bağrışması beliriyor damlarda sanki.
Haftanın günlerini, onların güzelim adlarını ve bütün ayrılık anlarıyla, tarih atılmamı yalnızlıkları, kar toplayan havayı, on iki ayı, eski yazıyı, yeni yazı yı, ebcet hesabını, yazıtları, dikilitaşları yığın göğsüme.
Genelde, eşyalar kalır sanılır geride, ama bizim ahşap evimizden, sevgiler azaldıkça, eşyalarda kaçıyordu peş peşe.
Birbirine düğümlenmiş günleri, hiç koparmadan ve unutmadan, yağmurlu sabahlardan, durgun ikindilerden kalan kırılmaları. Ben derim ki, şair, gözleriyle tırmanmalı acının burçlarına. Yüreğinin önünde ve ardında, sönmüş yanardağlar, kurumuş denizler, iske letler uçuşmalı. Her harf bir çığlık olmalı gerektiğin de, her dize, kanlı bir kılıç.
Yerçekimi de olmalı bir şiirde, Güneş tutulması da. Ay da buluta dolanmalı, şimşek de çakmalı. Kum fırtınasının içinden geçen bir kervan gibi, dil dayanıklı olmalı. Gitmeli gidebildiği yere kadar. Sürmeli şiirin izini. Hem de coşkuyla, çocukluğun ıssız tarla larında özgürcü koşarcasına.
Durgun, derin soluklu, içine kapanık olmalı, bel ki de bütün gün uzanmalıdır koltuğunda. Bir sanduka kadar heybetli ve düşünceler kadar ağır olan çantası da, durmalı ayakucunda. Ama, kendini ölümsüz sa nan ve her sabah bir umut çiçeği açan yüreciği, hiç durmadan kıpırdamalıdır yün yeleğinin altında.
Her gece hep aynı hayatı, bir daha bir daha izlettiren kim acaba bana?
Hangi şiir yolundan geldinse, gene o yoldan gideceksin, aşkın vatanı olan çöle. Orada seni bekliyor herkes, yüreğini gömdüğün yerde seni bekliyor kum zambakları, güvercin ve yeni doğmuş bir güneş.
Tam gün ağarırken, sığırcıkların şarkısını, siper de uyuyan bir asker kadar herkes duyabilir aslında, açmışsa kapısını hayata, denilebilirdi ama, kendi diktiği ağaçtan kendi çarmıhını yontmak zorunda kalmasaydı insan.
Şiir de annem gibi, mevsimi kuş seslerinden; aşkı, saklı bir mendilden; tüm hayatını, gülden sormalıdır bana kalırsa. Ve hiç çıkmamalıdır yaldızlı çerçevesin den dışarıya.
Ve sonra doğum günlerimde mı ölmeye başladım yavaş yavaş, yılbaşı gecelerini sabaha bitiştiren o nemli sessizlikte mi, bilmiyorum. Onca bahar rüzgarı, onca yangın ve bekleyişin ardından, kaldım mı ben artık kendimden geriye, acaba biraz olsun kaldım mı diye seslenir oldum göklere.
Bir zamanlar, altın bir kancalı iğneyle tutturulmuş bulutsu bir kundağın içinde yaşardım. Hep bulunurdu göğsümdeki kesede, şap, mavi boncuk ve besmele. Beyaz bir kuş tüyü olarak ömrümün içinde uçuşurken bile, defne tohumları gibi serpilip gelişen kara bir zehrin üzerime döküldüğünü sezinlerdim gene de.