Bir insan çıldırdığını nasıl anlar, çıldırmak çağın gereklerinden mi yoksa sonuçlarından mıdır? Peki insan gerçekten de, bu hayatta çıldırmadan devam edebilir mi? Belki de yaşadığımız çağ, hayat, insanlar en çok da biz sebep oluyoruzdur buna. Kim bilir (!)
Oluşmaya başlayan bu nevrozun farkında olmadan hayatına tutunmaya çalışan Ahmet’i görüyoruz bugün satırlarımızda. Kendisi Anadolu’nun birçok köşesinde makinistlik yapan kaderinin son noktası olduğuna inandığı İzmir’de yaşamaya devam etmektedir. Raylara, kömürün karasına, dumana, en çok da trenlere sevdalıdır. O adım adım İzmir’i gezerken; raylar üzerinde kara tren ile dumanlar yaya yaya ilerlerken birkaç sene önceki seyahatim, tren gezilerim aklıma gelmedi desem yalan olur, okurken şahane bir nostalji yaşadım.
Bir çeşit hafıza kaybıyla (amnesia) başlayıp devamında; unutkanlık (dementia), takıntı (obsession) ve paranoyaklaşmanın (paranoia) sınırlarında gezinerek hiç farkında olmadan kendini şizofrenin kollarında buluverir kahramanımız. Her bölümün bir hastalığı temsil ettiği kitapta Ahmet’in takıntılarını, yaşamındaki olumsuzlukları ve tutunduğu tek dalın da kendisini uçurumlara sürüklediğinden bihaberdir. Hep kaydeden, haksızlıklarla mücadele eden, sevgi görmek isterken yüz üstü bırakılan, süslü cümlelerin, alengirli hayatların, sonu gelmez dedikoduların, İzmir-Aydın seferlerinin, Basmane garından başlayan o güzel yolculukların kitabı. Çaresizliğin ve kayıpların öyküsü Ahmet.
