Otto Kurz Sözleri ve Alıntıları
Otto Kurz sözleri ve alıntılarını, Otto Kurz kitap alıntılarını, Otto Kurz en etkileyici cümleleri ve paragragları 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.kopyalama ve sahtekarlık hikayesi
ünlü Cupid'ini antika diye satan Michelangelo, ya da kendi eserlerini gömüp, Roma'ya giren VIII. Charles'ın önünde kazılıp çıkartılmasını sağlayan Pier Maria da Pescia hatırlatılabilir (Panofsky, 1921-22, 56; Kris, 1929, 39).
"sanatla yaşam arasındaki örtüşmeye dair geleneksel klişenin yanısıra - ve bu belki de en önemsiz ve en kesinlikten uzak olandır - sanatçıyla eseri arasındaki diğer ilişkiler ispatlanabilir; bunlar arasında sanatın yaşamdan bir kaçış sağlaması da vardır" (Lalo, 1933).
daha yüksek bir düzeyde takip etmeye çalışırsak, tanrısal esin sayesinde yaratma fikrini, eseri parayla ödüllendirme fikriyle bağdaştıramayan Yunanların bakış açısına
geliriz. Yunanların, şair ve kahinlerden farklı olarak, figüratif sanatçıları ürettikleri için para alan zanaatkarlar seviyesine
koymasının bir nedeninin de bu olduğu düşünülmektedir.
Filippo Lippi, Mağriplilerin tutsağıyken korsanlarının liderinin portresini yaparak esaretten kurtulmuştu (Vasari, 2: 614; Kurz, 1933); ve Venedik rehberlerinde devam eden bir geleneğe göre, ölüme mahkum olan Dürer, hapisteyken yaptığı iki şahane ahşap heykel sayesinde affedilmişti (Goethe (1932, 24]
Böcklin de, hile yapan bir resim simsarının karısını Susanna ve İhtiyarlar tablosunun
modeli olarak kullanmıştır, tıpkı kibirli bir aktrisi Daphne olarak tasvir eden Girodet gibi (Hartmann, 1917, 166; Nagler, 1835-52; Lecomte, 1913, 15 [Neo-Kfasisizm Çağı, Sergi, Londra, 1972, no. 109]}.
Michelangelo da, Pieta'sında Meryem'in oğluyla aynı yaşta göründüğü gibi
bir itirazla karşılaşınca, "Bakire kadınların çok daha uzun süre genç kaldıkları doğru değil mi yoksa?" diye sorarak karşılık vermişti (Condivi, 1928, böl. 16).
biyografinin daha geniş bir başka sahasının geliştiği ve hatta bazen ondan ayrıldığı zemini gösterir: Bu zemin, sanatsal becerinin belirtisi olarak önemli bir rol oynayan "virtüözlüktür." Beceri başlı başına bir değer olarak görünür;
teknik kendi içinde bir amaç haline gelir.
Sanatsal ve cinsel yaratma arasındaki - burada bir açıklama mahiyetinde popüler görüşle birlikte verilen - kıyas, ancak XX. yüzyılda bilimsel olarak ele alınmıştır. Yüceltme kavramı kısmen bunun yanıtıdır, ancak günlük dilde hemen benimsenmesi ve özensizce kullanılması psikolojinin hala büyük titizlikle aydınlattığı bu kavramı çarpıtmıştır. Yüceltme, yaratıcı etkinlikle cinsel dürtüler arasındaki bir bağlantıyı gösterir; fakat bu kavramı kullanırken niyetimiz, genel olarak yaratıcı etkinliğin bir kaynağı hakkında, ruhsal enerji açısından formüle edilen bir hipotez önermekten ibaret.
Eski bir Almanca nükte kitabında
anlatılan bir hikayeye göre, gezgin bir ressam Rottweil sakinleri karşısında buna benzer bir hileye başvurmuştu. Tören sancaklarından birinin üzerine Mısır'a Kaçış resmi yapmıştı, ama sadece eşek için yağlıboya kullanmıştı, geri kalan her şey suluboyaydı, bu yüzden ilk yağmurda resimde sadece eşek kalmıştı (lig, 1881, 52).
Cavaliere Liberi'nin, dinsel tablolarından birine müstehcen bir ayrıntı koyduğu söylenir; önce vernikle kapanmıştı, daha sonraları görünür hale geldi (Casti, 2:239 vd.).
Donatello, eseri sipariş edenlere çok kızdığı için, Gattamelata heykelinin kafasını parçalar. Tam da heykelin kafasını koparırken, bizzat kendi kafasının koparılmasıyla tehdit edildiğinde şöyle yanıt verdiği söylenir: "Komutanınkini sonradan yerine koyacağım gibi, siz de benim kafamı yerine koyabileceksiniz, sorun değil."
Sung-Ti, "fırçanın, hayalgücünün oyununa ayak uydurmasına izin verebilirsin, sonuç tanrısal olacaktır, insani değil"
Sayfa 54 - ithakiKitabı okudu
Ya da ödemeyi çabuklaştırmak için, eser grotesk bir şekilde çarpıtılıyordu: Gillis
Mostart, bir Meryem resmini fahişe gibi görünecek şekilde allayıp pullamıştı (Mander, 274); Buffalmacco bir çocuk İsa
resminin üzerine ayı yavrusu resmetmişti (Vasari, 1:549).
Sanat eserinin burada simgesel terimlerle yeniden yorumlanması gibi, sanatçı da bir kahin olmuştur. Heykeltıraşların mucizeler gerçekleştiren filozoflar olarak görülmesi gibi, Orta Çağ'da Vergilius da bir büyücü olarak görülmüş ve çevresinde bir sürü efsaneler örülmüştür. Eski efsaneler büyücü Vergilius'a otomat yapma yeteneği de atfeder. Albertus Magnus hakkında da benzer rivayetler vardır, "gezegenler uygun bir şekilde dizildiğinde" konuşma gücü olan metal bir heykel dökmüş, ancak daha sonra bir keşiş bu heykeli put olduğu gerekçesiyle parçalamıştır (Floerke, 1913, 230)
Çocuğu olarak görme
Antikite'den modern zamanlara dek uzanan ve sanat eserini sanatçının "çocuğu" olarak gören, yaratma sürecini cinsel yaşam modeline göre değerlendirmeye çalışan geleneği alabiliriz.
Bir ressama, kendi çocukları çok çirkin olduğu halde, neden resmettiklerinin bunun tam tersi olduğu sorulur. Çünkü der ressam, resmi günışığında yapıyorum, çocuklarıysa gece karanlığında. Bu espri, klasik bir kaynaktan türetilmiştir:
Makrobius'un Saturnalia'sında (2:2.10) Romalı ressam Lucius Mallius'a atfedilir. Petrarca mektuplarından birinde büyük sanatçıların çehrelerinin pek çekici olmadığından bahsederken bu espriyi aktarır. XIV. yüzyılda bu eski anekdot hala anlatılıyordu, bu kez soruyu soran Dante, yanıt veren de Giotto'ydu (Schlosser, 1896, 348). Daha sonra, hem İtalyanca hem de Almanca nükte kitaplarında sıkça görülür (Pauli [1924, 2:357), geniş bir kaynakça verir [ayrıca bkz. Tubach, 1969)). Biraz daha değiştirilmiş biçimiyle Michelangelo'ya da atfedilmiştir. Francesco Francia'nın yakışıklı oğluyla tanışan Michelangelo, babasına, "canlı insan yapmakta resim yapmaktan daha başarılı olduğu" mesajını iletmesini rica eder (Steinmann ve Wittkower, 1927). Michelangelo'nun başka bir sözü, bu anekdotu farklı bir yorumla göstermektedir. Kendisine neden hiç evlenmediği sorulduğunda, eserlerinin
onun çocukları olduğunu söylemişti (Condivi, böl. 58; Vasari, 7:281).
Sanatçının eserinin cinsel anlamı olduğu fikriyle bağlantılı başka bir inanç da popüler görüşte kök salmıştır. Buna göre bir ressamın resmindeki güzel bir kadının onun metresi olduğu varsayılır.
(...)
Aktarılabilecek sayısız örneği bir kenara bırakıp, sadece Goya'nın giyimli ve çıplak
Maya'larının Alba Düşesi olduğu görüşünü hatırlatacağız (Kehrer, tarihsiz, 50 [ayrıca bkz. Harris, 1969, 86 vd.]).