Sevmek, rahatını kaçırmakmış biraz da. Sanırdım ki sevgi her şeye yeter. Öyle değilmiş. Sevgi hüzün de olabiliyormuş, huzursuzluk da. Sevgiyi sürdürmek zormuş, her şeye rağmen sevgi yokmuş. Aşk, ödünç... Külfeti çokmuş. Ayrılık, aykırılık, yorgunluk, yılgınlık, hüzün, bıkkınlık... Bunlar olmasaydı yine de aşk, sahiden aşk olur muydu?