insan kendine kalması insanın
kendine kalması yol ortasında
savruk bir duman gibi
ey koruyan ulu dağları
karıncanın heybetinden
bırakmadığın gibi insanı insanın içinde
bizi de sakın bırakma bize
Her veda adınla yapılır, yıkılır adınla
Böyle yazdın bir tılsım sakladın bu mısraya
Şiir dedin, ruhumun dünyaya bir çıkması
Tene düşen cân kadar zor
Kalbe düşen bir adın oradan çıkması