Farabi, toplumları kâmil ve kâmil olmayana ayırırken, kâmil toplumdan, içinde sosyal yardımlaşmanın mükemmel bir şekilde gerçekleştiği toplumu; kâmil olmayandan da kendi kendine yeterli olmayan veya içinde, sosyal yardımlaşmanın gerçekleşmediği toplumu kasteder.