Gün ortası, yalnızlıkla sarmaşıktı benim de önümde şafaklar var ama
hepsi gri. Şiir ruhumu sardı, yokluğun boşluğunda kayboldum.
Aydınlık ve Güneşin yüzüme bakışı sıcak değil, gözlerime vuran sisli
bir ışık. Gökyüzü bulutlarla kaplı, ruhumun yansıması gibi. Sessizlik
içinde hissettim tüm varlığımı, sessizliğin hüznü sardı her yanımı.
Benim de önümde şafaklar var ama hepsi gri, içimdeki fırtına ise
sessizliğin gölgesinde yankılanıyor.
Gün ortası ve benim de önümde şafaklar var ama hiçbiri renkli değil.
Şiirin yalnızlığı içinde yokluğun hissedilirken, aydınlık arayışıyla
gökyüzüne bakıyorum. Güneşin sıcak ışıkları eksik, ruhumun
derinliklerinde bir boşluk var. Aydınlık zamanların özlemiyle yanan
yüreğim, gri tonlarda kayboluyor. Yalnızlık hissi karanlıkla örülü,
duygularımı yansıtıyor fakat; karmaşık ve belirsiz.
Ben de bir parçayım bu gri dünyanın içinde, şafakları beklerken,
umuda sarılıyorum.