Kefaret Yokuşu
#175606166
—
"Çünkü ben sana bunları yazarken ne yöne bakacağımı bilemez gibiyim. Hoşça kal."
22.01.1997
"Oldum olası hiç başlık seçemedim. Bu metne uygun başlık da bulamadım. Dolayısıyla metni de yazamadım. Belki bazen ne olacağını bilmemek başlamak için güzel bir noktadır.
Gözlerim yarı kapalı yazıyorum şimdi bu satırları,
Buraya ve sana veda etmeden önce,
Gideceğim aleme yüzümü dönüp sırtımı sana yaslayarak yazıyorum. Bu gece susmuyor kalemim,
Hüzün peşimi bırakmıyor. Renkli sayfalara kara çalınıyor.
Süslü kelimeler dar ağacında idam ediliyor.
Harfler yerinden kaçıyor, cümleler firar ediyor.
Kelimeler kavgaya tutuşup, sözcükler sevenleri ayırıyor.
Satırlar sığmıyor artık gönül kafesime,
Dizeler ruhumda can çekişiyor,
Beyitler son nefesini vermek üzere,
Şiirler musalla taşında ölümü bekliyor.
Ve ben,
Son satırlarını yazıyorum yine gönül defterimin.
Ölüme 5 kala,
Sana son defa...
S. Y
Yeniden başla
Topla bütün sıkıntılarını at bi kenara ve başla
Zaman geçmiyor düşünmekle hayal etmekle yatakta
Bende öyleydim vinç getirsen kalkmazdı beden ayağa...
Bir amaç belirledim saçma olsada bu hayatta!
Yollarda başım yaslı cama bulutlardan manzaralar
Yapıyorum, ruhuma emanet taşıdığım kara sayfalar
Kopmayan bi kemer gibi tutunmuşlar sırtıma
Umutlarım bile koşmuyor artık kavuşmak için huzura
Tercihim göz kapağımı açtığımda güneşin yukarda olması
Gerçi bu zamanda unuttuk rengi sarı mı turuncu arası
Kamaşıyor gözlerim zaman zaman o perdeyi araladığımda
Yarasa gibi oldum sanırım kostümsüz batman tadında
Ben yolumu çizdim rapti her yeni koşarcasına adımım
Elim yazdıkça beni yalnız bırakmayacak tek tanığım
Boks torbası gibi düşünceler yumruklarken…
Beni yoran şeyin ne olduğunu bir türlü bulamıyorum. Kendi içim de ki savaşı sanırım kaybettim. Çok eskiden beri ezbere bildiğim bir şarkının notası kadar huzur verici olan şeyin adını unuttum. Şakironun da dediği gibi me çi dît, me çi nedît. Ben sırtımı kendime dayamaktan iki büklüm oldum. Ama yinede kimseye gel sen taşı yükümü diyemedim. Ben insanların iyi niyetinin bile için de bir kötülük olabileceğini hakında var sayımlar yapıyorum artık. Yavaş yavaş aklımın beni tek ettiğini hissediyorum. İyi değilim. Daha önce hiç olmadığım kadar hemde. Sadece anneme sarılıp ağlamak geliyor içimden. Ama annesi için yaşayan bir kadın bunu yine annesi için yapamaz. Yine tek başımayım. Ve tek başına olmanın vermiş olduğu huzurun yanında yorgunluğu iliklerime kadar yaşıyorum. Ne istediğini çok iyi bilip hiç bir şey yapamamanın vermiş olduğu çaresizlik karşında sadece susuyorum. İyi değilim. Birgün tüm bu olanlar için kendimle yüzleşe bilecek kadar aklı selim olurmuyum bilmiyorum. Ama kendimi kendime ettiklerim için hiç bir zaman affetmeyeceğim. Bunu çok iyi biliyorum.