Bence iletişim halindeki öğrenmelerimiz mümkün olduğu kadar DOĞAL/KENDİLİĞİNDEN ÖĞRENME olmalıdır. İnsanlarla olan her türlü ilişkimizde onlara faydacı yaklaşmamalıyız. Ama tabii elimiz boş çıkmak da olmaz... Bu durumda biz de ona (en azından benzer bir konuda) bir şeyler öğretmeye/vermeye açık olmalı, bizden bir şey öğrenme durumuna karşı ise bundan hoşnut olmalıyız... Hayattan almak istediğin şeyi vermeye de açık olmalısın...
Bu, normal öğrenmeler için geçerli.
Bir de “Hikmet müminin yitiğidir, onu nerede bulursa alsın.” şeklinde hadis var İslam’ın son peygamberinden... Yakaladığı hikmet (bilgelik, felsefe, vecize) müminin kendisine aittir. Öyledir çünkü gizli bilgiyi, manayı gördü, sezdi, kavradı, yakaladı; iletişim halindeki kişi onun bir hikmet olduğunun farkında olsa da olmasa da... Bu durumda hikmet söz konusu olduğunda sözü kimin söylediğinin, hareketi kimin sergilediğinin de bir önemi yok. Hatta insan hayvanlara bakarak bile hikmet yakalayabilir. Bir mesel okumuştum kedi ile farenin birlikte hallerinden müthiş ders çıkaran birine dair.
(Normal) öğrenmelerin sağlıklı ve kalıcı olabilmesi için öğrenme ortamının ve bağlamının da makul, sağlıklı olması gerekir. Bağlam (içsel durumlar da dahil) ne kadar makul, sağlıklı ise öğrenme de o kadar sağlıklı olur. Yani bağlamı makul, sağlıklı tutmaya özen göstermeli, öğrenmeye ve öğretmeye de açık olmalıyız. 🤔 Diye düşündüm.
Yorum yapabilmek için giriş yapmanız gerekmektedir.