Hangi kitapta okuduğumu hatırlamıyorum ama üzüldüğüm için aklımda kalmış: derdini taşa/duvara anlatmakla bir insana anlatmanın etkisi aynı olmuyormuş. Maalesef ikincisi daha rahatlatıcıymış. İnsan olduğum için sosyal ağa dahil olmak zorunda olmak beni üzüyor. (Çok fazla olmak fiili oldu, of)
Valla bana uzun zamandır sadece yazmak iyi geliyor abi şu an niye sinirlendim bilmiyorum ama ya yanlış insanlarla paylaşıyorum her şeyi, ya ne paylaşacağımı bilmiyorum ya da konuşmak benim olayım değil. Hep pişman oluyorum, iletişimimi asgari düzeye indirdim. Mezun oluyorum, umarım çevrem değişince bu durumum da değişir, eskiden daha rahattı her şey. Alıntının altını da terapi seansına çevirdim gibi oldu, kusura bakma diyip çekiliyorum ^-^
Rica ederim, laf lafı açıyor:) Motivasyon dşüren insanlar maalesef hayatın her döneminde olmaya devam edecek. Ancak bunu felaket tellallığı yapmak için söylemiyorum. Kötü komşunun ev sahibi yaptırması gibi, bu insanlar sayesinde de insan daha sık kendine dönme, kendiyle daha fazla vakit geçirme fırsatı buluyor. Buna asosyallik olarak bakmamak lazım. Tabii ki benzer frekansta insanlar da olacak. Ancak günün sonunda insanın en iyi arkadaşı kendisi oluyor. Kendini bilen insan da kusurlarıyla, zaaflarıyla ve pozitif taraflarıyla barışık bir şekilde yaşamayı keşfediyor.
Keyifli akşamlar dilerim…
Yorum yapabilmek için giriş yapmanız gerekmektedir.