Freud vicdanın 4 yaşından itibaren öğrenilmeye başladığını söylüyor. Ben de katılıyorum bu görüşe. Çünkü çocuk her şeyi taklit ederek öğreniyor. Buna düşünce, merhamet, zalimlik gibi bir sürü şey de dahil. Mesela anne-baba bir sokak hayvanına üzülürse çocuk da bunun üzülmesi gerektiği bir şey olduğunu öğreniyor. Ebeveynini bir dilenciye para verirken görürse bunun iyilik olduğunu öğreniyor. Birinden kötülük görürse kötülüğü öğreniyor. Bazı toplumlara vicdansiz deriz. Mesela Ruslar. Bir milletin doğuştan vicdansız olması ne kadar doğru? Ruslar aile boyu bunu öğrendikleri için böyle oluyorlar.
Hep söylüyorum, çocukları sevgiyle büyütmek gerek. Şimdi anne babalar toplumun ve sosyal medyanın dayatmasıyla "kaliteli zaman" denen olguya takılmış haldeler. Sürekli etkinlik peşinde koşmaktan, ne yapsam da kaliteli zaman geçirsem diye düşünmekten, ânı yaşayamıyor. Halbuki çocuğun sorduğu bir soruya bilgisi dahilinde cevap vererek, bilmiyorsa onunla birlikte araştırarak, çocuğu geçiştirmeyerek ona değer verdiğini hissettirebilirse, ufak mutlulukların o çocuk için anlamının büyük olduğunu anlayıp uyumadan önce ona birkaç sayfa kitap okur veya bir masal anlatırsa, konuşurken göz hizasına inip bakışarak, ona gerçekten vakit ayırarak konuşursa bile kaliteli zaman geçirmiş olur. Çocuğun sevgiye ve ilgiye ihtiyacı vardır. Sevgisiz çocuk yetiştirmezsek, toplumdaki pek çok sorunun dahi çözüleceğini göreceğiz zaman içerisinde. Çünkü sizin de dediğiniz gibi, çocuk gördüğünü öğrenir. Sen ona sevgi ile yaklaşırsan, o da dünyaya o şekilde yaklaşır. Evet, çocuklarımız bizim dolduracağımız boş bir tahta değil elbette kendi kişisel özellikleri var. Fakat bunları şekillendirirken hangi yöne çekilirse o yönde gelişecektir. Zamanımız kıymetli, ama çocuklarımızdan fazla değil. Onlara zaman ayıralım.
Çok doğru söylüyorsunuz. Doğru adına yanlışların yapıldığı bir zamandayız.
Yorum yapabilmek için giriş yapmanız gerekmektedir.