Kötülüğe iyilikle cevap verdikçe insanların nasıl daha da zalimleştiklerini, hadsizleştiklerini çoğumuz gördük. Kötülüğü hele ki kasten kötülüğü asla tasvip etmedim etmem de ama kötüye iyiliğimi de harcayacak değilim, yazara katılıyorum. İnsanın duyguları da tükeniyor; iyiliği, merhameti, nezaketi, sabrı… hatta öfkesi. Yeri geldiğinde doğru kullanıldığında öfke bir başarının altına imza atabilir. Doğruları yanlış insanlarda tüketmemeli. Bence.
Sokrates bu konuya güzel değiniyor ; bir insan yaptığı eylemin kötü olduğunu bilse o eylemi neden yapsın ki der?
Kötü nedir ; kendisine veya içinde bulunduğu topluma ne gibi zararlar verebilir bu olguları o insanlarla tartışarak o eylemden onları vazgeçirebilirsiniz der.Kotu diye birşeyi bir insanı yargilamak en büyük haksizliktir . Çünkü o kötü oldugunu bilmiyordur.
Sokrates’e saygım sonsuz. Kötü kötü olduğunu bilmiyor varsayalım çünkü zaten öyle olmasını bütün kalbimle isterim. Bir insanın hesap yaparak kasten kötülük yapmasını kesinlikle düşünmek istemiyorum. Kötülük yaptıklarını bilmiyorlarsa kendilerine kendi yaptıkları yapıldığında neden kötü algılıyorlar. Yani algıları kötüyle iyiyi ayrıştırabiliyor. Öyleyse kötülüğü seçmiş oluyor bence. Kötü olmak bir seçimdir. Ve ben seçilmiş bir kötülüğe kötülük yapmak zorunda değilim ki o zaman ondan ne farkım olur. Birkaç kere tolere edebilirim, uyarırım, yol gösteririm ama devam ederse kimse kusura bakmasın iyimi de kötüye hebâ etmem. Dünyada iyiye inanmaya çabalayan, kötülerden yılmış, iyinin hâlâ var olduğuna inanmaya çabalayan ve ben de dahil iyi kalmaya çabalayan insanlar var.
Yorum yapabilmek için giriş yapmanız gerekmektedir.