GörBeni 268
Hayatın en verimli terapilerinden biri acıyı paylaşmak değil miydi?
Hayat, acı ve sevginin zıtlığında yaşanan bir ikilemde çalışan denklem gibiydi.
Acılar paylaşılarak azalır, sevgi paylaşılarak çoğalırdı ,
hayatın temelinde daima paylaşmak vardı.
Cennet ancak paylaşılarak kurulabilecek en güzel yer değil miydi?
GörBeni 267
Direnişi o an kırıldı Ülkü’nün.
Kendinin ne giyeceği önemli değildi, onun için iş işten geçmişti ama İlmiyenin de bu duyguları yaşayarak aşağılanmalar hissetmesini istemedi. Haklıydı ablası, çaresizdiler.
Çaresizliklikleri belki önemsiz gibi görünüyordu, alt tarafı kıyafetleri yoktu
ama
toplum içinde var olmak, kimliğini en uygun, en yakışır şekilde ortaya koymak, saygı bulmak için tek yoldu iyi giyinmek . Üste başa bakarak insan yerine konulan bir gelenekten geliyordu insanlık, adım adım insanlığından uzaklaştırılarak. Moda içtekini dışa yansıtabilmek için araç olduğundan beri insanlar kestirmeden kimliklerini sunmak için yarışır olmuşlar, kimliği beğenilen bir diğeri gibi giyinmek, görünmek, sürüler halinde birbirini taklit etmek, kişiyi keşfetmesi gereken özünden uzaklaştırırken kalabalıklara yaklaştırmıştı. Başkasının beğenisinde olmak kendini bilmekten çok daha anlamlı hale getirilirken aslında hayatın içi boşaltılıyor ve yaşam anlamsızlaştırılıyordu.
Bunu biliyordu Ülkü, o yüzden diğerlerinin kendisi ile ilgili ne düşündüğünü önemsemiyordu, kendi anılarına sarılmış, geçmişin acısından sıyrılabildiği için şükrederek, aza kanaat ederek yaşıyordu. Aza tamah edenin çoğu asla bulamayacağını biliyordu
ama
kendi geçtiği buhranlardan İlmiye ve Ali’nin geçmelerini, zedelenmelerini istemiyordu. Bu çaresizliği kamufle etmezlerse İlmiye ve Ali de o bitmek bilmez yoksunluktan nasiplerini alacaklar, Ülküye bulaşan bu yetersizlik duygusu ile onlar da boğuşmak zorunda kalacaklardı.
GörBeni 240
hissettiği duygunun adım koydu:
Değersizlik duygusuydu bu .
Başkaları tarafından biçilmiş bir değere ait olmakla başlayan, hep diğerlerinin gözünden kendini görüp neye layık olup olmadığını yine diğerlerinin gözünden tartan bir hastalık gibiydi... Bu adamda bedenlenmişti o duygu.
Başkasının hürmet gösterdiğine otomatik olarak hürmet gösterme eğiliminde olan, birinin değerini başkasının gözünden biçen herkese bulaşmış bir zehirdi .
Şişeyi indirdi Ülkü, insanları sahip olduklarıyla değerlendirecek kadar sığ olan bu adama öyle acıdı ki ister istemez tebessümü
büyüdü dudağının kenarında, aşağılamadan değil merhametten doğan bir tebessümdü bu.
Kendi değerini başkalarının gözünden biçen kişilere merhamet göstermek gerekirdi, çünkü ancak onlara gösterilen merhamet onları uyandırabilirdi.
Merhametti merhametsizliğin tek ilacı .
İnsan kendi değerini bilmediğinde, kendisine ucuza değer biçecek biri mutlaka hayatına geliverirdi.
Sana ne kadar değersiz olduğunu hissettirenlerle dolu bir hayat, lanetlenmişlikti .
Okur Takip Önerileri
GörBeni syf 101.. İlkem
Ali merakının sabırsızlığım yenemeyip “Ama nasıl olur-” derken Ali’ye dönüp “Biliyorum, sormak istediğin bir sürü soru var, benim de öyle ama konuşmak yerine heyecanımızı bastırıp dinlemeliyiz, düşünmeden sorulan sorular, sadece vakit kaybı olurlar. Anlamak için, konuşmak değil, sadece düşünmek ve bilgi toplamak gerek. Sence topladığımız bilgi, bu fotoğrafın bize ne anlattığım anlamaya yeterli mi?” dediğinde bir an gözü yine kâğıda kaydı Ali’nin, bilgisi kesinlikle yeterli değildi. Ordular şeklinde zihninde dizilmiş şaha kalkmak isteyen sorular, tek tek atlarından inip zihnindeki yerlerine oturdular. Karar verdi Ali:
Önce düşünecek, kendi cevaplarını bulmaya çalışacak, biriktirdiği bilgi yetmezse daha fazlasını toplamak
için araştıracak ama asla hemencecik hazıra konup kestirmeden giderek cevaplamaya çalışmayacaktı!
Ne boş boş konuşup merakım kovalayacak ne de hazır cevaplar peşinde sorular yığacaktı... Kendi fikrini üretebilmek bu hayattaki en zor şeylerden biriydi
Bakın ! Bu çok hoş..
Serdar
@Serdar__1907
·1ay
Bence, okur da, yazar kadar, okuduğu metne emek vermelidir.
Sayfa 128 - İz Yayıncılık 2002 BaskısıKitabı okudu
