Denir ki bazen güneş gecikir
Bir geceliğine, yalın bir düşün limanında.
Denir ki daha, güneş bir kayıktır
Her akşam göğün doruğuna geçen.
Ölüler öndedir, gören dünyanın
Sonsuzca başka yıldızlarla çoğaldığını.
Gelen, ama bekleyensin
Sessizce
Tutku yalnızca bir düştür,
Onun elleri istemez.
Ve bir imgeyi sevmiş olanın,
Bakışı arzulaya dursun,
Sesi kırıktır,
Sözü külle dolu.
Çoğu kez bir uçurumun sessizliğinde
Duyarım (ya da, bilmem, duymak isterim)
Bir vücudun düştüğünü dallar arasından. Uzun ve yavaştır
Bu kör düşüş; hiçbir çığlığın
Gelip kesmediği ya da bitirmediği.
Ne kadar severim bütün vücudunun
Durgun kütlesiyle yıldızlarla uyum sağlayanı,
Ne kadar severim zaferinin saatini bekleyeni,
Ve soluğunu tutanı
Ey suç ortağım ve düşüncem, temsili
Saf olan her şeyin.
Ne kadar severim böyle sessizliğinde toplayanı
sözgelimi ben, kendim
hiç hayıt ağacı görmemişim
görmeden ölürüm diye korkum da yok
değil mi ki albatrosu Baudelaire'den
Yves Bonnefoy'dan semenderi öğrendim
