“İçinde boş havadan başka bir şey yoksa şahane bir kılıfın olmuş neye yarar?”
Öncesinde ne kadar mutlu olduysan, kaybettiğinde o ölçüde canın yanar.
Okur Takip Önerileri
“Düşünebiliyor musunuz? Biri, ölmek üzere olan bir insanın imdat çığlıklarını duyuyor ve televizyonunu rahatça izleyebilmek için kapıyı kapatıyor. Tanrım, bu dünya ne hale geldi böyle?”
Acın ne kadar uzun sürerse beni o kadar çok hatırlayacaksın.
Küllerinden yeniden doğamaz kimse. Bir kere tutuştun mu artık bitersin.
“Kimin kim olduğuna önem veren bu dünyanın kimseye önem vermemesi üzerine düşünmeye başladığımız anda her şeyin alt üst olacağını bildiğimizden olsa gerek, hiçbirimiz gerçekten kim olduğumuzun peşine düşmüyoruz.”
Sistem içine içine devamlı çöküyor. Yeryüzünde gördüğümüz her şeyin temelinde bir enkaz. Tüm medeniyetler kendilerinden önce yıkılmış başka medeniyetlerin üzerine kurulu.
Hepimiz şiir gibi konuşuyor. Hayvan gibi yaşıyoruz.
“Ne doğumumuz ne ölümümüz ne de doğumla ölüm arasında can çekişerek sürdürdüğümüz hayatlar bize ait. Başkalarının isteklerinden doğuyor, başkalarının istediği gibi yaşıyor ve başkaları yüzünden ölüyoruz. Bizim sandığımız hayat bizim değil, bizim sandığımız beden bizim değil.”
Bir şeyleri mi terk ediyorum yoksa bir şeylere mi kavuşmak üzereyim?
Kimim ben?
Benden başka herkes.
Yıkıldı yıkılacak bir binanın altında. Yıkıldı yıkılacak bir dünyamız var. Yıkıldı yıkılacak bir neşemiz. Biz diye bir şey var burada, bizim diye bir şey.