Susmanın en acıtanı, susmaya mecbur bırakıldığımız zaman doğan sükunet olsa gerek.
Sayfa 145 - Koyu KitapKitabı okudu
O, hikayesinde kaybolan, bense onun hikayesinde hayat bulan...
Sayfa 143 - Koyu KitapKitabı okudu
Oysa ayaküstü bir hayat değil mi yaşadığımız?
Sayfa 142 - Koyu KitapKitabı okudu
Zulümlerden, ölümlerden, savaşlardan ve imparatorluklardan geriye kalabilen, ayakta durabilen bir şehrin tam ortasında ölü taklidi yapamam.
Sayfa 137 - Koyu KitapKitabı okudu
Ne kadar gelip geçici duruyor insanlar bu şehirde. Trafik yüzünden mi? Yoksa kıyamet kalabalığından mı?
Sayfa 135 - Koyu KitapKitabı okudu
Bir kahvenin insanın içini gevşeten yumuşak dokunuşlarla damakta bıraktığı tada, en sonunda telvenin hafif acılığının karışması, sanki düş bahçelerinde gezen bir çocuğun bahçe çitlerine çarpması değil mi aslında?
Sayfa 115 - Koyu KitapKitabı okudu
En önemli gördüğümüz insanın önem verdiklerini önemsemediğimiz, neyi önemsediğini düşünmediğimiz bir zamana da erdik çok şükür!
Sayfa 110 - Koyu KitapKitabı okudu
İnsanların yarım sayfalık yazıyı okumaya vakitleri yoktu!
Sayfa 104 - Koyu KitapKitabı okudu
Gül ki ne hissettiğini anlamasınlar!
Sayfa 101 - Koyu KitapKitabı okudu
...roman kahramanı, kahraman olmak zorunda değildir!
Sayfa 95 - Koyu kitapKitabı okudu
Olanı, olduğu gibi görmek istemeyen gözlerimiz...
Sayfa 94 - Koyu KitapKitabı okudu
Yanlış anlamak için pusuya yatmış milyonlar ülkesinde doğru olsan kaç para eder ki?!
Sayfa 70 - Koyu KitapKitabı okudu
...çocuklarla deliler aynı mayadanmış. Hatta, aklın çocukluk haliymiş delilik.
Sayfa 67 - Koyu KitapKitabı okudu
Bir şehre kar yağar, okullar tatil edilir, çam ağaçları üzerlerine binen ağırlıktan çat diye kırılır, sevgilisinden uzakta olanlar bir angora kazak gibi özlediğine sarılmak ister, sevgilisi olmayanlarsa karla karışık müziğe yaslardı kulaklarını.
Sayfa 53 - Koyu KitapKitabı okudu
Aslında her insan ölmeyecek bir şeyler yapıyor, söylüyor ve görüyor. İşte bu ölümcül derecede ürkütücü ve muhteşem.
Sayfa 8 - Önsöz / Koyu KitapKitabı okudu