Tanzimat dönemi romanlarında genel olarak mutlu sonla biten bireysel konular işlenir. Konu yine bireysel. Tesadüflerin diz boyu olduğu bu olay akışı , dönemin diğer romanlari gibi mutlu değil mutsuz sonla bitti. Beni en çok tatmin eden de buydu sanırım. Bilmiyorum sonunda tüm gerçeklerin ortaya çıkması, iki aşığın hayatlarının son bulması , fitnatin evlilikten kurtulması benim için iyi bir son bile sayılabilir. Gercekler açığa çıkmayıp hayat boyu mutsuzluğa mahkûm olabilirlerdi düşüncesi kitabı elimden indirmeye sebep olabilecek bi kriter..Kitabın sonundaki gerçeklerin ardından olaylar mutlu bitseydi de çok bi çekiciliği kalmazdı diye dusunuorum. Kısaca kitap hojdır :) insan zihninde kolayca yer ediniyor...
