Babam gitti. Hep gelecekmiş hissi var içimde, üniversiteyi şehir dışında okuyup o şehirde hayata atılışım sebebiyle uzun süreli ayrı kalışlarımızda hissettiğim duyguyla aynı. Ama aradan zaman geçtikçe istemesem de idrak etmek zorunda kalıyorum; O tamamen gitti. Üç ay oldu, yok.
Özlemimin doruğa ulaştığı anlarda gözlerimi göğe yöneltiyorum. Sevdiklerini kaybedenler hep bakar mı böyle gökyüzüne?
Ne kitap okumak istiyorum, ne işime yarayacak bir şey yapmak istiyorum, yalnızca boş olmak, durmak istiyorum. Bu hep böyle mi olur?
Babam gitti uzaklara. Tekrar buluşuncaya dek, gökyüzünde…