D.A.U.
@Dygau
"Kuş ölür, sen uçuşu hatırla!"
Füruğ Ferruhzad
178 okur puanı
Aralık 2019 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Ben ki yeri bile incitmemek için hep parmak uçlarımda korka korka gezdim.
Sayfa 14
"Daha ne mi söyledim? Belki başka hiçbir şey. Ama kulaklarımda uzun zaman konuşmuşum gibi bir yankı sürüp gidiyordu."
Sayfa 27
"Hiçbir şey mutluluğun anısı kadar engelleyemez mutluluğu."
Okur Takip Önerileri
Dâhil olduğum neslin en büyük keşfi insanın sadece zihinsel tutumunu değiştirerek hayatını da değiştirebildiği gerçeğidir.
Vazgeçtikleri özgürlüğü başkalarında gördüklerinde bundan rahatsız olurlar. Aşkla ve iyilikle kolayca alabilecekleri şeyleri baskı ve zorlamayla elde etmeyi tercih ederler.
"Ama işte her zaman olduğu gibi hayalî acılar gerçek suçların üstüne çıkıyor: Ah! Zihnimizdeki canavarlar ve hayaletlere kulak asmak yerine, gerçek hayattaki kötülüklerle yetinseydik zavallılığımız ne kadar katlanılır, hayat ne kadar güzel olurdu..."
"Gözleri olan insanlar mutluluğun ne olduğunu bilmezler.” dedim bir süre sonra.
“O zaman ben, gözlerim olmadığı için duyabilme mutluluğunu biliyorum.” diye cevap verdi hemen.
Bu adamlar bir cesedin üstünde yürürcesine işlerine devam ediyor; insan yaşamı, insani acılar dosyalarda ancak katı birer rakama dönüşüyordu.
Sayfa 73
Kendi içinizde aradığınız şey bir gün ölecektir.
Sayfa 65
Daha başka yeni bir şarkı yok, şimdiye kadar var olan bütün şarkıları söyledim. Hepsini söyledim. Var olan bütün şarkıları söyledim.
Sayfa 149
Dayanılmaz olan bitimsizlik değil. Dayanılmaz olan değişimdi.
Sayfa 121
Her şeyi bilen kötücül bir cindim ben; elimdeki kâğıdı görüyor, oyunun içyüzünü biliyordum...
Neşe bulaşıcıdır falan diyorlar. Yalan. Neşe kolonya gibi bir şey. Dökünüyorsun, o an ferahlıyorsun. Sonra uçup gidiyor burnundan, elinden, üzerinden. Kasvet öyle değil ama, zamk gibi, bulaşıyor ve dokunan herkese yapışıyor.
Sayfa 123
Dünyanın güçlülere ait olmasında şaşacak bir şey yoktu. Köleler, kendi köleliklerine saplantıyla bağlıydı. İş, önünde secde edip tapındıkları altın putuydu onların.
Sayfa 394
İşte mazoşist belleğin yasası böyledir; hayatından kesitler unutuluşun içinde yok olup giderken, insan sevmediği şeylerden kurtulur, kendini daha hafif, daha özgür hisseder.
