Qəribədi ki, gün ərzində təkliyimi heç hiss etmirəm. İnsanlara qaynayıb-qarışıram. Onlarla deyirəm, gülürəm, əylənirəm. Ancaq evə qayıdıb başımı yastığa qoyduğum anda içimi qəribə hisslər bürüyür. Məhz o zaman yalnız olduğumu anlayıram. Ondan daha pisi yalnız olduğumu anladığım halda belə heç kimi həyatımda istəmirəm. Dərdinin dərmanını bilib əlinlə itələmək kimi bir şeydi. Bundan daha pis nə ola bilər?