Uzun zamandır inceleme yazmamıştım.
Bu kitaba yazmam gerektiğini düşündüm.
Oldukça akıcı bir kitaptı. Nermin Yıldırım'ın okuduğum ilk kitabı oldu. Kalemini çok beğendim. Kitap da mizah ve hüzün güzel bir şekilde harmanlamış.
* Çözülen bir yumaktan ziyade, giyilmekten yıpranmış eski bir hırkayı sökmeye benziyordu hatırlamak.
* Görmeye karar vermedikçe, kimsenin neye benzediğini bilmemiz mümkün değil. Yakından baktığımız bile.
29 yaşındaki Adalet'in bir gün ölümcül bir hastalığa yakalandığını öğrenmesiyle başlıyor.
Adalet, annesi ve babası tarafından sevilmemiş sevgisiz, ilgisiz büyümüş bir çocukmuş. Çocukluğundan kalan travmaları, eksiklikleri, yaşayamadıkları bu yaşına kadar peşini bırakmamış.
İçine kapanmış.
29 yaşına kadar hayata ve insanlara dokunmadan, karışmayan oylesine nefes alan yaşamaya çalışan biri. Hayatın dışında yaşamasına rağmen, öleceğini öğrendiğinde aslında hayatı ne kadar çok sevdiğini fark ediyor. Çocukluğundan beri içini kemiren suçluluk duygusuyla ilk günahını daha iyi düşünmeye başladı.
Çocukken arkadaşının oyuncak ayısını ondan aldığı anlar aklından çıkmıyor ve ayıyı sahibine geri vermek için yola koyuluyor... Hikâyesi böyle başlıyor.
