Betül
@Godotyubeklemez
Golgotha
1995
940 okur puanı
Ocak 2020 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
Atinalılar düzenli olarak, kamu hesabına, aşağı sınıftan yararsız bir takım kişiler beslerdi: Kentte veba, kuraklık ya da kıtlık gibi her hangi bir felaket belirdiğinde, bu toplumdışı insanlardan ikisi günah keçisi olarak kurban edilirdi. Kurbanlardan biri erkekler, ötekiyse kadınlar içindi. İlkinin boynuna bir dizi siyah, ikincisininse bir dizi beyaz incir takılırdı. Anlaşıldığına göre, kadınlar için kurban edilen, bazen bir kadın olurdu. Bunlar kentin içinde dolaştırılır, daha sonra herhalde kentin dışında ölünceye kadar taşlanarak kurban edilirdi. Fakat bu tür kurbanlar, umumi felaket gibi olağanüstü durumlarla sınırlı değildi; öyle anlaşılıyor ki, her yıl mayıs ayındaki Thargelia şenliğinde biri erkekler, öbürü kadınlar için iki kurban Atina dışına çıkarılır ve taşlanarak öldürülürdü. Trakya'daki Abdera kenti yılda bir kez halkça temizlenirdi; kentlilerden bu amaçla seçilmiş biri, bütün ötekilerin yaşamı için bir günah keçisi ya da vekil, kurban olarak ölesiye taşlanırdı; "bütün halkın günahlarını yalnız başına taşıyabilmesi için: ölümünden altı gün önce toplumla ilişkisi kesilirdi
Slavoj Zizek
Normal bir hayat sürme hakkı elinden alınanlar, çıplak hayat statüsünü de yitirebilir, "sırf hayatta kalma uğruna hayatta kalmaya çalışmaktan kopup 'yaşayan
ölüler' safına katılır ve yaşam hakkından feragat ederek, ölüm korkusundan kurtulan birine" dönüşebilirler
Burjuvanın bağlılıkla çalışan ve uzun çalışma saatlerinden korkmayan bir işçi hayalinin derinliklerinde, inancını kaybedip isyan edebilecek hoşnutsuz işçiye dair burjuva kabusu yatar"
Okur Takip Önerileri
“Kim bizleri böylesine ters çevirmiş,
her ne yapsak yola çıkan
birini andırıyoruz? O nasıl
son tepeden bir daha görünce koyağını,
döner, duraklar ve oyalanırsa–,
öyle yaşıyoruz biz de, vedalaşıyoruz hep.”
“Hakkım yok mu? Sen ki benim uğruma yaşamı,
benimkini, öylesine acı tatmıştın, baba,
ilk bulanık demini yudumlayıp zorlanışımın
ve hep yeniden tadarak, ben büyüdükçe,
bir yabancı geleceğin ağızda bıraktığı buruklukla dolu,
benim çok bilmiş bakışımı sorgulardın,–
babam, sen ki öleli beri, çok zaman
umudumun içinde, benim içimde korkuyorsun,
ölülerin ülkeler dolusu erincini
veriyorsun bir parça alınyazım uğruna,
hakkım yok mu?”
“Yüreğinin perdesi önünde kim korkuyla oturmamıştır?”
“Belki biri çıkıp diyecek: Evet,
içimde kan oluyorsun, bu oda ve bahar seninle doluyor”
“Üstesinden gelebildin mi ama? Bekleyişle
dalgın değil miydin hep, herşey bir gelecek sevgiliden
haber verirmiş gibi? (Onu nereye koyup saklayacaksın,
sana gelip giderken büyük, yabancı düşünceler,
çoğu zaman gecelerken yanında.)”
“ Ah kimden,
kimden bize hayır var? Ne melekten, ne insandan,”
Kierkegaard
Melankolim, bugüne dek tanıdığım en sadık
sevgilimdir. Benim de onu sevmemde şaşılacak ne olabilir ki?
Ötenazi istiyorum
Öldüm ben. Artık hayatta mıyım değil miyim onu bile bilmiyorum.
Artık sevgi yok, gün yok, gece yok, bugün yok, yarın yok,
artık hiçbir şey yok. Yapacak
başka bir şey yok ve kimse benim için bir şey yapamaz. Duygularım da, ilgi alanım da kalmamış
gibi geliyor bana. Dünya değişti ve insanların çehreleri de değişti.
Ölmem sağlansın istiyorum. Ötenazi istiyorum. Bu şekilde yaşayamam:
Ölmemi sağlayınız.
Maurice Blanchot
Ölmek. Sadece sonsuzluğa ölüyormuşuz gibi ölmek.
Ölmek: Buzun üzerindeki yansıma, belki de, bir görüntünün
yokluğunun kıvılcımı, olmayan birinin ya da bir şeyin imgesinden
ziyade, derin hiçbir şeye ulaşmayan bir görünmezlik etkisi; hani
sanki yakalansa, görülse ya da tamnsaydı fazla yüzeysel olurdu.
hâlâ anlam taşıyan yegâne şey intiharmış
gibi geliyor bana
Bir şeyler hissediyormuşum
gibi yapıyorum, konuşuyor, gülüyor, hayret ediyor gibi yapıyorum.
Yaşıyor gibi duruyorum ama aslında yaşamıyorum. Etrafımda boşluk
var ve bedenim bu boşluğun dibine çöküyor