Şah Sultan ile birlikte yazarın en beğendiğim kitabıdır. Barbaros Hayrettin Paşa konu edilse de Endülüs Emevi Devleti'nin varisi ve aşkı da merkezde yer alır. İşte tam burada genel bir eleştiri yapmak istiyorum yazar hakkında. İskender Pala, her romanında şu ütopik, mükemmel aşk olayına öylemesine derim giriyor ki "hocam yeter da sal bizi konuya dönelim" diyorsunuz. Kendisi divan edebiyatı hastasında özellikle Leyla ile Mecnun'un hastası olduğundan mıdır bilinmez, sürekli onlara atıfta bulunmakta. Hocanın, hikayelere koyduğu aşk, hani yanında olsa da dokunmayacaksın, yanında olduğu anı deneyşmşeyeceksin sadece tarzında, insan yapısına ters olan bir aşk. O nedenle de bence hikayenin temasını bozuyor. Yapma hocam ne olur
