Öncelikle şunu belirtmeliyim ki Ses ve Öfke romanı modernist edebiyatın zirvesindeki birkaç romandan biridir. Kitabı okuyan her on kişiden on birinin dile getirdiği üzere romanın ilk iki bölümü okunması zor, anlaşılması ise ilk okuyuşta neredeyse imkansız bölümlerdir. Zaten eserin yazarının da bunun aksi yönde bir amacı yoktur. Sözü edilen bölümlerin ilki Benjamin isimli zihinsel engelli bir karakterin, ikincisi ise Quentin isimli, intihara meyilli, suçluluk duygusu içinde kıvranan, yani anlayacağınız kafası karışık bir gencin bilinçlerinin yansıtılmasından oluşuyor.
Size tavsiyem, bu iki bölümü okurken kendinizi fazla zorlamamanız.
Edebiyat kuramları ile içli dışlı olan bir büyüğümün bana söylediğine göre bu kitapta yazarın amacı çok önemli toplumsal sorunlara cevap aramak, büyük felsefi problemleri çözmek değil, farklı ruh hallerine sahip insanların kafalarının nasıl işlediğini okura aktarmak.
Kitabı okumaya başlayan birçok okurun yaptığı gibi yapmayarak ilk iki bölümü atlatırsanız son iki bölümde aklınızda kalan soru işaretleri yok olacak ve gösterdiğiniz sabrın karşılığını alacaksınız. Gerçi romanın hikayesi, kitapta kullanılan bilinç akışı tekniğinin yanında önemsiz kalıyor çünkü Ses ve Öfke romanının alamet-i farikası, bilinç akışı tekniğinin adeta çılgınca kullanılması. Okurken bunun bilincinde olmanızda fayda var. İyi okumalar.
