Bir kitap okudu
Okur Takip Önerileri
-SON-
Birey, mevcut sürece karşı koymada güçsüz müdür?
Kanımca bu sorunun yanıtı,
“hayır”dır. Fakat gösterilecek
tüm dirençle birlikte ödenmesi gereken bir bedel vardır.
Özellikle direnç, ebeveynliğin Amerikan kültürüne karşı bir
isyan hareketi olarak kavranmasını gerektirir. Örneğin sadece
evli kalmaları bile kendi içinde, sürekliliğin çok az
Sayfa 188Kitabı okudu
Fikir Ayrılıkları
Robert Cleaver ve John
Dod “A Godly Form of Household Government” adlı
yapıtlarında (1621) şöyle yazmışlar: “Beşikte yatan çocuk,
hem inatçıdır hem de sevgi doludur.” Yazarlar şöyle devam
ederler: “Küçük bedenine rağmen çocuk, her an yanlış yapma eğilimi içindedir... Eğer bu kıvılcımlar saçan beden, artan
biçimde acı çekmezse, onun ateşi tüm evi şiddetli biçimde
yakacaktır. Çünkü doğumla değil, eğitimle iyi olur ve
değişiriz.”
Rousseau'nun bu düşünceye karşı verdiği etkili tepkiye
rağmen çocuklar, yüzyıllarca kendilerini “iyi” yapmak ya da
doğal enerjilerini baskı altına almak için tasarımlanan bir
eğitime maruz kaldılar. Elbette çocuklar,ilgilerine yönelik
olarak işleyen bir sistem bulamadılar. 1597'nin başlarında
Shakespeare bize, okulun yetişkinlerin denetimi altında olan
bir eritme potası olduğunu gösteren dokunaklı ve unutulmaz
bir çocuk imgesi oluşturdu. As You Like It (Beğendiğiniz
Gibi)de ünlü “insanın yaş devreleri” pasajında Shakespeare,
“elinde çantasıyla sızlanıp duran çocuk öğrenci / Ve güneşin
parlamaya başladığı sabah saatlerinde sümüklü böcek gibi
ağır ağır yürüyen / İsteksizce okula giden” bir öğrenciden söz
eder.
Sayfa 62Kitabı okudu
Shakespeare,kral ve okuma oranı
Shakespeare, Stanford’daki bir gramer okuluna gitmiş ve
oradaki deneyimi ona ünlü şikayetini ifade etmede ilham
vermişti, çünkü Shakespeare’in muhtemelen Lyly'nin Latin
Gramerini okuması gerekmişti. Henry VI’nin II. kısmında
Shakespeare şöyle yazmıştır:
"Sen, bir gramer okulu kurmak için krallığın gençliğini hainlikle
baştan çıkardın... Senin genellikle bir isim ya da fiilden
konuşulduğunda ve bu tür iğrenç sözcükleri hiçbir Hristiyan’ın
işitmeye dayanamayacağı durumlarda yüzüne vurulacak.
"
Fakat çoğu İngiliz, okulların oluşturulmasının ülke
gençliğinin ahlakını bozduğu konusunda Shakespeare ile aynı
düşünceyi paylaşmamıştır. Gerçekten de, İngilizler kız
çocuklarını okula göndermede bile isteksiz
davranmamışlardır: Norwich’te verilen serbest eğitim, her iki
cinsiyetten çocuklara açıktı. Eğitimin büyük ölçüde orta ve
üst sınıfların paylaşımı altında olmasına rağmen, yoksullar
arasında bile bazı kadınların okuyabildiklerine ilişkin kanıtlar
vardır.
Sayfa 54 - ilgili diziler: will,reign,tudorsKitabı okudu
Din ve Matbaa
16. yüzyılın ortalarına kadar Katolikler, okumayı dinsel
çözülüşe neden olan bir etken olarak görüp sosyal okur-yazarlıktan uzaklaşmaya başlamışlar ve sonunda Erasmus gibi
yazarların çalışmalarına yaptıkları gibi anadillerde yazılan
İncillerin okunmasını yasaklamışlardı. Okumaya dinsel
inançlara aykırı düşünceler olarak bakılmaya başladı ve
okunması yasak kitaplar listesi giderek arttı. Dinsel inançlara
aykırı düşünceler konusunda açıkça taraf tutan ve buna ek
olarak okur-yazarlığın batıl inançları ortadan kaldırmada
işlevi olacağını uman Protestanlar, basım kaynaklarını kendi
çıkarları için kullanmaya ya da işletmeye devam ettiler ve bu
tutumlarım Yeni Dünya'ya da taşıdılar. Gerçekten de
okuryazarlığa dayanan bir eğitime en yoğun bağlılığı, İskoçya
Protestan Kilisesi'nde görüyoruz.
Sayfa 52Kitabı okudu
16 yy. ve çocuk
16. yüzyıldan önce çocuk yetiştirme üzerine
yazılmış kitap yoktu. Sadece kadınlara ilişkin anne rolüyle
ilgili çok az kitap vardı.
İşte bu yüzden cenaze alayı da
dahil çocuklar çoğu törenlerde yer alırdı. Çocukları ölümden
koruyacak neden yoktu. Bu yüzden de çocuk edebiyatı gibi
alanlar oluşmamıştı. Gerçekten de edebiyatta “çocukların
başlıca rolü, ölmekti. Genellikle suda boğularak ya da
terkedilerek ölürlerdi... “.
İşte bu yüzden çocuk bakımı ile
ilgili olan bilim dalı, Pediatrics üzerine kitaplar yazılmamıştı.
*Yine bu yüzden çocuklar, tablolarda minyatür yetişkinler
olarak çizilmişti.*
Sayfa 29Kitabı okudu
Ortaçağ çocukları ve günümüz
Ortaçağ dünyasında okuryazarlığın, eğitim düşüncesinin ve
ayıp fikrinin olmaması, çocukluk fikrinin oluşmadığının
göstergeleridir. Doğaldır ki bu öykünün içine sadece yaşamın
sertliğini değil, yüksek orandaki çocuk ölümü oranlarını da
eklemeliyiz. Kısmen çocukların var kalma
yetersizliklerinden dolayı yetişkinler, çocuklara yönelik
olarak normal kabul ettiğimiz duygusal bağlılıklar
gerçekleştiremediler. Yaygın görüş, iki ya da üçünün
yaşayabileceği yargısıyla çok çocuğa sahip olmaktı. Bu
temellerde insanlar, açıkça kendilerini çocuklara bağlı
kılmazlardı. Aries, beş çocuklu üzgün bir kadının komşusu
tarafından söylenen bir sözü kaydeden bir belge
alıntılamaktadır. Komşusu kadını rahatlatmak için şunu söylüyor: 'Yaşlandığında seni rahatsız etmelerinden önce sen
onların yarısını ya da belki de hepsini kaybedeceksin”.
yüzyılın sonlarına kadar çocuklar vasiyetnamelere bile dâhil
edilmezlerdi, çünkü yetişkinler, çocukların çok uzun süre
yaşayamayacağını düşünürlerdi.
Gerçekten de bundan
dolayı Avrupa'nın bazı kesimlerinde çocuklara cinsiyetsiz
cinsler olarak davranırlardı. Örneğin 13. yüzyıl İtalya'sında,
ölen çocuğun cinsiyeti asla kaydedilmezdi.
Fakat çocukluk
düşüncesinin yokluğunun bir açıklanma biçimi olarak, yüksek
çocuk ölüm oranlarına bu kadar çok önem vermenin yanlış
olacağına inanıyorum. 1730 ile 1779 arasında Londra'da ölen
insanların yarısı, 5 yaşın altındaydı, fakat İngiltere, daha
sonra çocukluk düşüncesini geliştirmişti
Sayfa 28Kitabı okudu
Çocukların eğitilme geçmişi
Lloyd deMausse bu konuda şöyle yazmıştır: “Çocukların
disipline edilme yöntemleriyle ilgili topladığım veriler, on
sekizinci yüzyıldan önce çocukların büyük bir oranının
günümüzdeki deyimle hırpalanmış çocuklar olduğuna
inandırmaktadır beni”.
Gerçekten de, deMausse incelediği
yüz anne kuşağının, bebeklerine heyecan duymayarak
baktığım ve çocukların bir sıkıntıdan diğerine acı çektiğini,
çünkü annelerin (ve empatik olarak babaların) çocuklarının
duygularını anlayabilecek gerekli fizik donanımlardan yoksun
olduklarını tahmin etmektedir. Belki de deMausse, bu
tahmininde haklıdır. Günümüzde bile çocukların duygularını
anlayabilecek kapasiteye sahip olmayan aileler vardır ve bu
durum çocuk bilinçliliği konusunda dört yüzyıl sonra söz
konusu edilebilmektedir. O halde Platon, Protogaras'da itaat
etmeyen çocukların sopa kullanılarak korkutulabileceğini
yazdığı zaman bu davranışın geleneksel uyarmanın daha ilkel
bir çeşidi olduğuna inanabiliriz. Gençliğe erdem aşılamakla
yükümlü tüm okulları ve gösterdikleri ilgileriyle eski
Yunanlıların, çocuk psikolojisi ya da çocuk bakımı
düşüncesiyle bizi şaşırttıklarına da inanabiliriz.
Tüm bunları söyledikten sonra, Eski Yunanların bize
çocukluk fikrinin bir önsel imgesini verdikleri sonucuna
vardığımızı söylemenin bir dürüstlük olacağını düşünüyorum.
Sayfa 17Kitabı okudu