Üniversitede bir kız vardı, ismi Yeşimdi. Edebiyat dersinde hoca ödev verdi, herkes bir konuyu anlatacaktı benim biraz hevesim var diye bana şairlerden şiirleriyle bir anlatım yapmamı istemişti. Nazım, Bedri Rahmi, Aragon, Ahmed Arif vs birkaç şairle şiirini seçmiştim.
Ve Ahmed Arif'in Suskun şiirinde "yağıyordum yeşil yeşil" mısralsrı birkaç kıtanın ardında var diye ezberlemiştim.
Sırf platonik aşkımın müsebbibi karşımda olacak diyr, etkilemek için bir fırsat daha elime geçmişti.
Şiiri okudum, gözüm onda onun bende, döktüm şiiri.
Hoca teşekkür etti, yerime oturduğumda ön sıradan sessizce "ne kadar güzel şiir" demesiyle, ben kendimi kaybettim ve eve gittiğimde o kitabın tamamını ezberleme kararı almıştım.
Bu kitap o kitap, baştan sona ezbere bilirim, bazı mısraları kaçırsamda çok severim. Ki şiir de klasikleşen bir tarz oluşturmuştur Ahmed Arif ancak pek fazla okllarda okutulmaya uygun görülmediği için incelenmesi pek mümkün olmadı.
