"Allah'ım, gönlümüze düşen ateşi İbrahim(as)'ın ateşi gibi çiçek bahçelerine çevir.."
Mesela ot, çiçek konuşursa inan.. Dağ, taş dile gelip bir kelime etse inan.. Ama bir insanın tek bir kelimesine inanma..
"Sisler dağılıp gittiğinde, gideceğim.
Güle güle çiçek açan hayal "
bu bağdan yine de şikâyetçi değilim. bir tarafım senden kopuk ve güvendeyken öbür tarafım sana düğüm dügüm bağlı, yerden yere çalınıyor ve mahvoluyorken. değilim. çünkü bu ne biliyor musun, içinde yine de yalnız olmadığını bilmenin sevinci. orada benden başka biri daha var, bunu bilmenin. yalan yanlış, çarpık çurpuk, olmaması gereken bile olsa bi bağ kurabilmiş olmanın o tuhaf, hastalıklı sevinci.
kafamın içinde hep zikzaklar, çemberler, labirentler çizip duruyorum. hiçbirinin içinden çıkıp da bir kapı çizerek ondan içeri girip kapıyı üstüme örtüp güvende ve iyi hissedemiyorum. yapamıyorum. bu hep böyleydi, her şeyin sırtıma yüklediklerinin altında ezilmenin bedeli. ama bu bir bahane değil, tembelliğime, zayıflığıma bir özür değil. kendime gösterdiğim tüm o anlayış ve merhametin içinde gerçeklik gözlüğünü bir kenara fırlatıp atamıyorum. hayır, atmıyorum. atmamalıyım.
ne istedin bunca zaman? yaşamak mı, sevmek mi? yaşarken sevmek. severken yaşamak. çünkü senin için hep ikisi birdi. dokunmak, görmek, yürümek. bu çukurdan çıktığımda bile yalnız etrafında dolaşmaya devam etmemek. kendime bi başka çukur seçebilme özgürlüğü. oraya çiçek ekmek yahut orada boğulmak. ama sonra içinden çıkabilmek, uzaklaşabilmek.
verilmedi sana hiçbiri, hiçbir şey. yalnız istemek verildi sana, çok istemek, isterken ağrımak, parçalanmak. sonra istemenin de çürümesi. sana yalnız ağrının, yalnız parçalanmanın kalması. verilmedi evet, sen de almadın. ne iyi. aferin. bir daha, en başa ve en sona. yaşamın ölü cenini
“Bir çiçek, yanındaki çiçekle rekabet etmeyi düşünmez. Sadece çiçek açar.”
Zen Shin
Bir ev beğenmiştim ama nasıl beğenmek: deli, divane... Sahiplendim tüm gücümle o evi, ama içi nasıl kirliydi duvarları simsiyah idi... Neyse gel zaman git zaman derken pırıl pırıl yaptım evimi, pas tutan duvarlar da çiçek açmaya başladı tam herşeyi hallettim derin nefes alayım derken ev sahibi beni kovdu. Gittim, gitmek zorunda kaldım ve geri geldim ev sahibi pişmanlık duyuyordu, tekrardan eve girdim benden sonraki kiracı evi baya kirletmişti duvarlar tekrar eski halini almıştı fakat ben kolları sıvadım tekrar temizliğe başladım bu sever duvardaki çiçekler açmadan ev sahibi tekrardan kovdu. Gittim, gitmek zorunda bırakıldım. Sonra... Sonra ise ev sahibi pişmanlık duydu, evet! Ben geri o evin anahtarlığını ellerimi kanattığını bile bile tutum. Bu sefer evim eski evim değildi duvarlar yıkılmış, masalar devrilmişti... Biliyorum gücüm başkasının kirlettiği duvarları temizlemeye yetmezdi.!
Mayıs, ayların gülüdür,
taze bir çiçek dalıdır,
İçerim ateş doludur;
Mayıs‘ta gönlüm delidir.
Sabahattin Ali
1 Mayıs İşçi ve Emekçiler Bayramı,
Her 1 Mayıs günü, işçi ve emekçilerin özgürlüğü soluduğu o tek günde
neden özgürce o günü kutlanılmasına izin verilmiyor?
Evet, küçük patronların her 1 Mayıs gününde sevimsiz yüzlerini buruşturmaları anlaşılır bir şey de, ''BÜYÜK PATRON'UN'' 1 Mayıs gününü bayram ilan edip, işçilerin o günü dilediği gibi kutlamalarına müsaade edilmemesi anlaşılır bir şey değildir. Neden her bayram devletin kolluk güçleriyle dalaşmak zorunda bırakılıyoruz?
Sanırım devletin anlayışı, harika bir bahar sabahında o muazzam çiçek bahçesine bak ama girme, koklama!
Serkan Dağlı
Baharı getiren de sensin
Ağaçların çiçek açmasına sebep olanda.
Küçük bir tebessüm edersin
Maviye boyanır gökyüzü.
Herkes mevsim der güler geçer.
Böyle insanlar da var hayatta.
Oysa öldürende sensin, yaşatanda..
Ümit ÜSKÜDAR
Ruhumuzda çiçek yeşerten insanları, gönlümüzün neresine sarsak da saklasak…