İnsan için asıl saadet bu, anladın mı mümtaz ? Sonunu bile bile ve o sona rağmen, kendisini idrak etmek... basit bir jest değil mi? Kollarımı göğsümün üzerinde kavuşturuyorum. Adelelerimi yokluyorum. Basit bir şey. Fakat bütün ölüm çarkına rağmen kendimi ikrar ettim. Varım ,diyorum; fakat yarın olmayabilirim, yahut bir başkası ,bir budala, bir bunak olabilirim...fakat şu dakikada varım... Varız, anladın mı mümtaz ?
Varlığını sevebiliyor musun ?Uzviyetine dua edebiliyor musun? Ey gözüm, ey boynum, ey kollarım, karanlık ve aydınlıklarım...size şükrediyorum, bu dakikanın sarayında, bu anın mucizesinde beraberce var olduğumuz için; sizinle bir andan öbürüne geçebildiğim için; anları birleştirip düz ve yekpare zaman kurabildiğim için !