Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.38
Emik
Emik
@eminenurckr
Öğretmen
Matematik
51 okur puanı
Ocak 2021 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Okuma Hedefleri
Merhabalaaaarrr !
Hepimiz gökyüzü olmak istedik ikinci kitabıyla geldim...
Bu arada bence ilk kitaptan daha akıcı ve güzeldi, fantastik sevmeyen bana bile okuttu kendini yani.
Nova'nın ilk kitaptan daha gelişmiş ve zeki olması hoşuma gitti ama Darenime attığı kazıklar...Bunu unutmayacağım Nova kız !
Genel anlamda ilkinden daha çok beğendiğim ama hala fantastik kitaplarla tam olarak aramı düzeltemese de beni yumuşatan bir seri oldu, üçüncü kitabı da bekliyorum valla hiç yalan atamayacağım ;)
Fantastikcilerin seveceği, sevmeyenlerinde merak edip okuyacağı bir seri bence.
Yazara not: Allahını seviyorsan artık şu Dareni mutlu et !!!!!!
Yani arkadaşlar bu kitabın nasıl bu kadar seveni olabilir ?
Normal bir yetişkin roman falan değildi, aşk kitabı hiç değildi, uzun zamandır bu kadar kötü bir klişe okumamıştım ve uzun zamandır başrol erkekten bu kadar nefret etmemiştim. Yani yılın kitaplarından olması çok saçma, içinde sadece cinsellik var başka hiçbir şey yok.
Valla bir daha bu blogerlara kanıp kitap almayacağım ;(
Herkese merhabalar, uzun zaman sonra inceleme yazmak güzel oldu.
Öncelikle ben gerçekten fantastik kitap insanı değilim, bunu bir kez daha anladım. Yinede ikincisini alıp okuyacağımı bir ben, bir Allah biliyor...
Kitap çok güzel ve akıcı başlıyor. Lordlar, varisler, tanrıçalar, periler, nagueller falan bir sürü güzel işlenmiş karakter var, yani aslında fantastik kitapları seven biri için çok güzel yazılmış bence ki bende çok severek okudum sadece ortalarında biraz durağanlaşınca sıkıldım ama son iki yüz sayfasını hiç bırakmadan okudum.
İlk başlarda Novaya üzüldüm ve inadını gerekesiz buldum ama içine girdikçe biraz anladım diyebilirim, Dareni sevdim ama sonunda biraz üzdü beni yine de ona olan sevgim üstesinden gelebilir...Ama bir karakter var ki tahminen herkes aşık olmuş olabilir ama ben kendisini asla sevemedim...Arın, güya lord tanrı bi' şeysin ama hep en büyük kazığı sen atıyorsun, etik değil...
Velhasıl kelam, çok da uzatmadan fantastik sevenler, özellikle Türk olduğundan dolayı bir şans versin derim...
Okur Takip Önerileri
Az bi' şey spoiler :)
Dan Brown baba sen naptın ?
Bu kadar gizemli bir kitap okumamıştım arkadaşlar, aşırı iyiydi. Hep bir tahminim olmasına rağmen olaylarda yine şaşırmadan edemedim.
Yani beklediğimden çok daha farklıydı. Hiç sevmem öyle okumadan önce yorum okuyayım, özet okuyayım o yüzden sıfır tahminle ama büyük beklentiyle açtım. Beklentimi karşıladı mı ? Kesinlikle ! Sadece çok betimleme olduğundan bayılacak gibi olduğum zamanlar oldu, yinede çok keyif aldım okurken.
Dün artık kitabı bitiremedim, rüyamda bile kutsal kase arıyodum. Psikolojim bozuldu, bir de sonunda bulamadılar bi' halt sandım, kıyabilsem kitabı yırtacaktım o derece dellendim ama neyse ki kazasız belasız bitirdim. Güzel de bittiğini düşünüyorum.
Yani sadede gelecek olursam; kitap çok iyi, bencede herkes okusun, doğru-yanlış henüz araştırmadım ama bir sürü de şey öğrendim.
Livaneli severim ben ama bunu çok da sevemedim ya...
Bi' kere başlamadan çok sinir olduğum bir şey varsa o da sonunun bağlanmamasıdır. Yani kapattım kitabı ve dedim ki; "Eee ? "
Hüseyin ne alaka Mardinden kaçmasına sebep olan örgütten ölmedi, Meleknaz öyle kaldı sonu yok, bebek zaten bir görünüp bir kayboldu...
Yani çerezlik, akıcı bir kitap ama çok da beklentiyle okumayın derim. Hayal kırıklığı olur. Ya bir de ben şeye çok sinir oluyorum, karakterin kendi içinde yüz tane kadına yazılması...O yüzden de bir hoşuma gitmedi.
Meleknaz'ın arkadaşının hikayelerini anlattığı kısım güzeldi, etkiledi de beni.
Onun haricinde, genel olaral fena değildi diyebilirim, yüz altmış sayfa zaten okusanızda fazla bir şey kaybetmezsiniz, okumasanızda...
MİNNACIK SPOİLER !
İşte 2020'nin en iyi kitabını sonunda bende okudum. Kahrolası popüler kültür !
Arkadaşlar kitap güzel, akıcı, hatta benim gibi yüzeysel okuyanlar için bence eğlenceli de ama bana sorarsanız 2020'de daha iyi kitap yazılamamış mı derim yani...
Nora o kadar depresif ki neye bu kadar depresif olduğunu da çözemedim kitap boyu, herhalde insan Türkiye'de yaşayınca kitap karakterine bile senin derdin ne kardeşim diyesi geliyor. Her şeyden sıkılmış, hayat amacını bulamamış ve kaybolmuş bir karakter, aslında dünyadaki çoğu insan gibi.
Ash'le olan hayatı çok güzeldi ya, orda kalsın istedim ama mesajı da güzeldi; bir hayatın kusursuz olması, oraya ait hissedeceğin anlamına gelmez. Yani benim çıkardığım anlam bu en azından. Ait hissetme duygusu, sonsuz mutluluk ya da kusursuzlukla alakalı değildir. Aklın ve kalbinle beraber kendi ellerinle inşa ettiğin zaman bir şeyleri, bir yere ait hissedersin.
Bazı yorumları okudum Simyacıya benzetmişler ben o kadar uzun zaman önce okumuştum ki onu, benzetecek kadar bile hatırlamıyorum. O yüzden rahatsız olmadım bir çırpıda okudum, beğendim de. Sadece fazla abartıldığını düşünüyorum. Belki ben çok içine girerek okumadığımdan hayat bakış açımı değiştirmedi yani.
Ama güzide bir tavsiyem var, 10/10 film olur bu kitaptan buradan bütün Hollywood camiasına duyurulur !
Sanırım Atsız'ı sevip sevmediğimi anlamak için birkaç kitabını daha okumam gerekiyor ama Selim'i sevmediğimi anlamak için elli sayfa yetti...
Adama o kadar kıl oldum ki, boş vakitlerimde bile kitabı elime alasım gelmedi ama yine artık olay örgüsünün tamamen içine girdiğimde elimden bırakamadım-Selim'e rağmen-.
Deli Kurt'tan aşina olduğum bir bakış açısı vardı aslında. Yine Türklük her şeyin önünde. Bu daha buhranlı ve ana karakterin içine daha çok giren bir kitap olmuş. Bu buhranın da en büyük sebebi Atsız'ın her şeyden kutsal gördüğü askerliğin elinden alınması.
Atsız'da sevmediğim şey bu iki kitapta da hep karısı olan çoluğu çocuğu olan adamların düştüğü hastalıklı aşklar. Selim'e de en çok bu yüzden nefretim. Ayşe, kendini paralarken ona olan tutumu.
Büyük mahkeme kısmı çok iyiydi. Okurken ara ara tövbe estağfurullah dediğim oldu ama gerçekten kitabın en can alıcı kısmıydı :)
Yani uzun lafın kısası, yine üzerimde etki bırakan bir kitap oldu ama benim için bir Deli Kurt olamadı.
-SPOİLER İÇERİR !-
Sürüne sürüne elimde harap olan kitapla sahalara döndüm !
Ya arkadaşlar biraz benim akademik hayatım etkili olmuş olabilir kitabı bitiremememde ama kitapta zorladı. Yani ilk kitap 800 sayfa falandır herhalde iki gün mü, üç gün mü ne sürdü okumam ama bu 289 sayfayı oku bırak oku bırak anca bitirdim.
Kitaba kötü dersem vicdanım sızım sızım sızlar amaaa ilkinin yanında da sönük kalmış ne yalan söyleyeyim. İlk 50-60 sayfa darlandım valla esne esne bi' hal oldum sonraki 150 küsür sayfa inişli çıkışlı ama son 80 sayfa muazzamdı. O da olmasa oturur ağlardım zaten...
Garibim Paul ya ne çekti valla, adam Mesih olmayı istemezken çoğu Tanrı ilan etti. Bir de suikastlar, entrikalar yavruma...Zaten sonunda öldü mü noldu anlamadım cinlendim. Chani'ye ayrı üzüldüm :( Alia'dan da nefret ediyorum bu arada-sebepsiz-. Bir de Frank'ciğime bir şey sormak isterdim delirmeden bu evreni nasıl yazabildin ? Yani bir eksik parça yok...Her detay düşünülmüş, bu bilim kurgunun bambaşka bir evresi arkadaşlar !
Üçüncü kitabı biraz aradan sonra okuyacağım ama bütün seriyi okumadan bana rahat yok...Çok çok tavsiye edilir !
Ben bilim-kurgu sevmem arkadaşlar...İzlemeye bayılırım ama okumayı sevmem...Hatta seri kitapları okumayı da sevmem ama bu....Bu deli bir şey !
Pu ben aklıma ne diyim, neden daha önce okumadım bunu diye kendime kızmayı bir kenara bırakıp övmeye geçiyorum.
Sayın Frank bey öyle bir evren yazmış ki, önce bu ne ya ne diyor bu diye başlıyorsunuz ama biraz ilerledikten sonra evrenin içinden çıkmak imkansızlaşıyor. Konusu da çok etkileyici, çöldesiniz ve su kasalarca altından daha değerli, hatta kendi canınızdan bile değerli...Kitabı her elime aldığımda bir sürahi su içmiş olabilirim...Paul, Jessica, Leto, Duncan, Hawertz, China, Stilgar ve daha okudukça görün istediğim bir sürü karakter o kadar zekice yazılmış ki kafamda gerçekten canlandılar.
Ama her şeyden önce beni en çok şaşırtan bunun 1965 yılında yayımlanan bir kitap olması, yani belki benim cahilliğimdir ama ben iki binlerde hadi olsun olsun doksanlarda yazılmıştır diyordum. 65'te yazıldığını öğrendikten sonra hayranlığım kat kat arttı.
Böyle serileri anlatmayı beceremem ben sadece tavsiye edebilirim. Hele bilim-kurgu aşığı olanlar açıp açıp okur eminim...Kısacası, pişman olmak bir yana benim gibi neden şimdiye kadar okumadım diye kendinize kızarsınız...
Uzun zamandır ilk defa bir kitabı, bir solukta okudum. Keşke biraz daha yavaş okusaydım diyerek başlamak istiyorum.
Bu Hüseyin Nihal Atsız'dan okuduğum ilk kitaptı, son olmayacağına da eminim.
Kitaptan anladığım ve yazar hakkında yazılanları okuduğumda da tasdiklediğim bir şey varsa, Atsız'ın Türklüğü her şeyden önde tuttuğudur. Bu beni rahatsız etmedi çünkü ben hiçbir kitabı didikleyerek, derin derin düşünerek okumam ama belki daha derin düşünen insanları rahatsız edebilir ya da bilmiyorum bana öyle gelmiştir.
Neyse, Murad nam-ı diğer Deli Kurt beni bir tık sinir etti. Ama tam kızamadım da...Çok karmaşık duygular içerisindeyim arkadaşlar. Gökçen kız ve onun hakkında anlatılanlar-efsaneler-beni çok üzdü. Çakır, Evren, Satı Ana ve çok az olmasına rağmen Balaban unutamayacağım karakterlerden oldu.
Bir de savaş sahneleri, ki ben normalde okumayı sevmem böyle sahneleri izlemesi hoşuma gidiyor ama gerçekten güzel ve akıcı yazılmıştı.
Kısacası, spoiler da vermeden bitireyim; gerçekten bir solukta okunan, sürükleyici bir romandı. Ayrıca biraz efsane olsa da Gökçen Kız'ın bile gerçekte yaşamış olması daha da etkileyici kılıyor kitabı. Tavsiye edilir !
-SPOİLER İÇERİR-
Öncelikle şu soruyla başlamak istiyorum; BU NASIL SERİNİN SON KİTABI OLABİLİR ?
Her şey bitmedi bitemez şarkısı kafamda çalıyor an itibariyle...
Ne yazacağımı da bilmiyorum ki, kitap çok güzel kesinlikle aksi düşünülemez zaten ilk iki kitaptan sonra...Yine de aslında en beyin yakan Dura Mater'dı çünkü aşırı derecede bilimsel bilgi içeriyor, daha önce bu kadar bilimsel bir kitap okumamıştım.
İlk iki kitapta daha çok insan fizyolojisi üzerine gidilirken, bu kitapta yapay zeka ağırlıktaydı. Biraz yoran bir kitap olsa da ben çok sevdim, tahminen asla araştırmayacağım bir sürü şey öğrendim.
İşin bilimsel yönünü geçersek, Galen'in ölümü beni kahretti...Belki ölmemiştir diye üçüncü kitaba başladım ama maalesef...Ve Meryam, ha kurtuldu ha kurtulacak, kim kurtaracak, ölecek mi, yaşayacak mı derken kitabın son sayfasına kadar onun mahzen maceralarını okuduk, bu durum beni delirtti bir tık.
Yani spoiler vermek istemiyorum ama gerilim kitabı gibiydi son iki yüz sayfa, bir yapay zeka insanlığı yok etme evresine geldi neredeyse...Sırf sonunda yapay zeka yok olur belki diye beynim patlamasına rağmen bitirdim, sonunu da söylemeyeyim.
Sonuç olarak birinci ve ikinci kitaptan daha az sevdiğim ama yine de hayran olduğum bir kitap oldu.
Bu kitabı yazdığı ve nöro-romanla bizi tanıştırdığı için Serkan Karaismailoğlu'na sonsuz teşekkürler...
Not: Okumayan bin pişman arkadaşlar, özellikle bilim seven herkes en acilinden okusun !
Emma...Uzun zamandır beni senin kadar sinir krizine sokan bir karakter olmamıştı sanırım. Şimdi buraya kitabın başında Emma hakkında kurduğum cümlenin kibar halini yazıyorum ve bunun üzerinden yoruma devam ediyorum; Kainatın en feminist olmayan feministi Emma.
Şimdi anlıyorum; karakter zaten toy, şımarık ve gelişecek belli ama bu olay o kadar uzun sürüyor ki insan deli oluyor bir zaman sonra...Doğruyu söylemek gerekirse bu karakter işlemesinden sebep beni hep bir tık boğar Jane Austen.
Neyse gel gelelim, Mr. Knightley...Keşke daha fazla olsaydı kitapta ama kendisine bayıldığımı söylemeden geçemeyeceğim.
Bir de kitaptaki aşk olaylarına hiç şaşırmadım çünkü ben bir aşk gurmesiyim arkadaşlar. Özellikle Frank ve Jane karakteri ortaya çıktığından beri bence çok belliydi. Hatta Emma'nın ve Knightley'in akıbeti de belliydi bence.
Yalnız Emma'nın babası ve Miss Bates beni valla tükettiler. Hiç sevmem uzun paragraflar okumayı ama gerek Bates'in çok konuşması, gerek Mr. Woodhouse ve bitmek bilmeyen endişeleri uzun paragraflar olarak yansıdı kitaba.
Genel olarak güzeldi, akıcıydı, sıkmıyor hatta bazı bölümler okutmadan da bırakılmıyordu. Ama yine de bu benim Jane Austen'a ısınmama yetmedi.
Velhasıl kelam, klasik okumak isteyen ve ağır bir dil olmamasını isteyen herkesin okumasını tavsiye ederim. Eminim bir çoğunuz benden daha çok seversiniz.
Nasıl başlasam çok bilemiyorum açıkçası…Kırlangıç Çığlığ’ı konusu bakımından, oldukça hassas ve yaralayıcı bir kitap olmuş bana kalırsa. Daha başlar başlamaz, insanların ne kadar kötü olduğu gerçekliği yüzünüze çarpıyor. Devamında da, bu şiddetlenerek devam ediyor.
Bu yüzden, asıl konuya gelmeden polisiye yönünden bahsetmek istiyorum. Ben
Yine çok çok çok güzel bir kitabı, çok yanlış zamanda okuduğumdan ötürü bitirmem birkaç gün sürdü. Ama şimdi bitirdiğimde diyorum ki, biraz daha mı yavaş okusaydım...Çünkü doyamadım kitaba arkadaşlar !
Çocuk kitabı diye mi geçiyor çok emin değilim, ama her yaş grubuna hitap etmesini geçtim bence her yaş grubunun da okuması gereken bir kitap. Beni hem çok duygulandırdı, hem de çok etkiledi.
Yani çok fazla bir söze gerek duymuyorum. Zaten çıktığı günden beri en çok satanlarda gördüğüm bir kitaptı. Sırf bu yüzden okumayı geciktirmiştim, çok satanlardaki kitapları hemen okumayı sevmiyorum nedense. Ama keşke geciktirmeseymişim de dedim elime aldığım andan itibaren.
Ayrıca yazarın, kendi hayat hikayesinden parçalar sunması ve aynı hastalıkla mücadele etmesi insanı ekstra etkiliyor bence çünkü yazdığı şeyler bir tahmin üzerine veya empati yoluyla yazılmış şeyler değil, birebir kendi hisleriyle yazılmış.
Ayrıca kitapta, Küçük Prens ve Çocuk Kalbi'nin isminin geçmesi bile onlara olan özlemimi kabarttı. En kısa zamanda yeniden okumam gerekiyor sanırım, bu özlemi gidermek için.
Sadede gelecek olursam; bence kendiniz okuyun, etrafınızdaki çocuklara ve insanlara da okutun.
Ya o kadar ama o kadar güzeldi ki ! Gerçekten insanın kafa dinlemesi için bire bir kitaplardan biriydi, bana kalırsa.
Ah, bahtsız bedevi Mülayim ! Ayran gönüllü Mülayim ! O kadar içimizdensin ki...
Mülayim'in bahtsız bedevi olarak her aşkta yalpalaması ama yenilen pehlivan güreşe doymaz misali her seferinde gönlünü kaptırabilmesi olağanüstü bir başarı.
Söylenecek çok bir söz yok aslında, hele de şu sıkıcı günlerde kafa dağıtmak, biraz gülmek için birebir Mülayim'in aşk hayatı. Gülmek isteyen herkese tavsiye edilir !
Bir aydır elimde sürünen, aylardır da kitaplığım da sürünen kitaba aşırı haksızlık yapmışım...
37 hikayeden oluşan, tabir-i caizse tuğla gibi kitaba başlamaktan gözünüz korkmasın. Çünkü, şöyle bir elli sayfadan sonra o kadar akıyor ki nasıl dört yüzlere geldiğinizi anlamıyorsunuz. Ben anlamadım en azından.
İçindeki her hikaye müthişti desem yalan olur, ama iki üç tanesi haricinde beni sıkan olmadı. Hatta çok yaralayan, gözlerimi dolduran, okuduktan sonra kitabı kapattığım hikayeler vardı. Onları dönüp dönüp okuyacağıma eminim.
Beni okudukça kahreden bir detay varsa o da 19.yüzyıldan, 21. yüzyıla kadar hala aynı değer yargılarının sürebildiğini görmek. Bunun farkındalığı gerçekten canımı yaktı. O zamanda sınıf ayrımcılığı, kadını değersiz görme, merhametsizlik, yetim öksüz aşağılaması...Gibi bir dolu olayın, hala günümüzde devam etmesi.
Neyse bu konuya girersem çıkamam, o yüzden sadede gelecek olursam; Anton Çehov zaten mükemmel bir yazar bana kalırsa, bundan önce Martı'yı okuduğumda da hayran kalmıştım kendisine. Ve Köpeğiyle Dolaşan Kadın, bence her insanın klasik sevse de sevmese de okuması gereken bir kitap.
Upuzun bir klasiğin arasına, tam da vize haftasının buhranını yaşarken sırıtmaktan ağzımın yırtılacağı bir roman iliştirmek müthiş bir seçim oldu. Benimle aynı duyguları paylaşanlar mutlaka alsın okusun derim.
Kitaba gelecek olursam, zaten beyefendiliğin hastasıyız ama Çelik...Türk filmlerinden fırlamış gibi bir tavır ama eski olamayacak kadar da modern bir adam. Uzun zamandır bu kadar aşık olduğum bir karakter olmamıştı. Ve sayesinde hadsiz kelimesini uzun bir süre kullanacağıma eminim.
Çiğdem (Ahsen), Çelik'in tam zıttı. Patavatsız, kaba, ağzı bozuk...Başında da büyük bir bela var. Neyse spoiler vermeyeceğim. Ama ona da bayıldığımı söylemeden geçemeyeceğim. Çelik'in kibarlığı karşısında ben her seferinde düşerken, onun sürekli adamı paylaması takdire şayandı.
Bir de Süheyla ve Demir var tabi...Süheyla'yı o kadar çok sevdim ki-en çok da gücünü- Demir'le hikayeleri var mı bilmiyorum ama varsa en kısa zamanda alıp okuyacağıma eminim. Çünkü beyefendi adamların hastası olduğumuz kadar, güçlü kadınlarında hastayız.
Sadede gelecek olursam, gerçekten çok güzel bir kitaptı. Öyle kafa yoran tarafları yoktu. Gerçekten gülmek isteyen, bir sakinlik arayan herkesin okuyabileceği türden bir kitap olmuş.
! SPOİLER İÇERİR !
Kardeşimin Hikayesi, beni yine bir tık üzdü. Hatta baya üzdü. İşin komik yanı Mehmet'in hikayesini anlatmaya başladığından beri böyle bir son çıkacağına nerdeyse emindim. Ama bu üzüldüğüm ve etkilendiğim gerçeğini değiştirmedi.
Kitapların son sayfasını okuma gibi bir huyum olduğundan, katili biliyordum. Gerçi bilmesem de tahmin ederdim belki...O yüzden Arzu'nun cinayetinde kafa yorduğum bir durum olmadı ama Mehmet'in hikayesinde hadi bir sonunu görelim artık diye çıldırdığım anlar olmadı değil.
Duygular hissedilmese nasıl olurdu, sorusundan yola çıkarak yazılmaya başlanmış olan romanın hissettiği derin aşk yüzünden yaşadığı travmalarla duygularını kaybetmesi bence çok trajikti. Ve aşırı etkilendiğim bir durum oldu.
Kitabın içeriğinde beni çok etkileyen iki olay vardı. Başından beri, Ludmilla'nın Mehmet'e aşık olduğunu düşünürken Olga'ya aşık çıkması yüzyılın ters köşelerinden biriydi. Bir de sonunda Mehmet'in intiharını beklememiştim açıkçası. O yüzden kalbim bir miktar kırık.
Neyse daha fazla spoiler vermeden yine harika, şiddetle tavsiye ettiğim Livaneli romanını bir alıntıyla bitiriyorum; "...Birine aşık olmak, gözü bağlı olarak, bir uçurumun kıyısından yürümek demektir. Başına neler geleceğini bilemezsin. Sonu ölüm de olabilir, cinayet de, intihar da."
Öncelikle kitabı bu kadar uzun sürede okuduğuma aldanmasın kimse, istediğiniz kadar yavaş okuyun üç günde bitecek bir kitaptı. Benim yanlış zamanda okumamdan kaynaklı bir süreç oldu.
Gel gelelim kitaba, klasik okumak istiyorsunuz ama çok ağır kitapları okuyamıyorsanız Jane Eyre başlangıç olarak muhteşem bir tercih olur. O kadar akıcı, o kadar sürükleyici ki nasıl bittiğini anlamayacaksınız bile. Ben anlamadım şahsen, herhalde olsa bir altı yüz sayfa daha okurdum.
Jane'nin bazen iyi niyet timsali olmasına delirsem de genel olarak, kendisini hem çok sevdim hem de hayranlık besledim. Ama Edward için aynı şeyi söyleyemeyeceğim, çünkü Adela'ya olan nefreti ve davranışları küçük kızın her şeye rağmen onu sevmesi beni delirtti. Neyse, sonunda az buçuk üzüldüğüm için o kadarda kinli değilim Edward'a.
Çok alakasız bir biçimde, bütün kitapta Jane Eyre'den bile daha çok sevdiğim bir karakter vardı; Helen Burns. Öldüğünde kitabı kapattım, ağladım. Neden bilmiyorum, çok az bir zaman kitapta yer alsa da ben onu çok sevmiştim.
Sadede gelecek olursam, Jane Eyre de hissettiğim Çalıkuşu esintileri beni daha çok bağlamış olabilir kitaba. Eğer siz de benim gibi güçlü kadın karakterlerin hastasıysanız, Jane Eyre'yi hiç vakit kaybetmeden okuyun derim.
Bazı kitaplar insanı mutlu eder, gülümsetir, dinlendirir. Sevgili Limon Çiçeği de onlardan biri.
Biraz yanlışlıkla bitirdim kitabı denilebilir. Aman şu bölümü de okuyayım, bunu da bitireyim, burası çok sevimli bırakamam diye diye bir günde okudum. Tahminen eline alan çoğu insan benim gibi bitirecektir.
Betül Güçlü'nün diğer kitaplarını da okudum ama Sevgili Limon Çiçeği benim en sevdiğim olabilir. Çünkü Ecrin'le fikirlerimiz, huylarımız çok benziyor. Özellikle aşk romanlarını, basit dille yazılmış kitapları veya fantastikleri seven insanların zevksiz ya da okumaktan anlamayan insanlar olmadıklarını savunurken söyledikleri tam olarak içimden geçenlerdi diyebilirim.
Ve tabi ki Cemil Meriç Kozan. Zaten kibar, beyefendi adamlara her kitapta düşerim. Cemil Meriç'in de zahmetsiz üzerine oturmuş kibarlığı ve romantizmi gözlerimden kalpler çıkardı.
Sadede gelecek olursam, eğer hayattan bunaldıysanız veya benim gibi iflah olmaz bir romantikseniz Sevgili Limon Çiçeği'ni seveceğinizden hiç şüphem yok.
SPOİLER İÇERİR !
Son okuduğum kitapların hepsi yüreğimi sızlatan, kalbimi kıran kitaplardı...Ama Mücella, hepsinden başkaydı.
Kitapta yüzüme vuran en bariz gerçek, her çocuğun kaderi annesinin elinden geçer. Mücella, annesinin korkularının altında kalmış bir kız. Yaradılıştan gelen uysallığı, sessizliği annesinin despot kişiliğine karşı
Acıların kadını, Bergen...Güzeller güzeli Bergen...Sesiyle ortalığı kasıp kavuran, bahtsız Bergen.
Çoğumuz, özellikle benim gibi arabesk sevenler Bergen'in hikayesini az buçuk bilir. Bilen herkesin de, kalbini mutlaka sızlatmıştır bu kısa hayatına bin bir acı sığdıran kadın.
Kitabı alırken sayfa sayısına bakmamıştım, o yüzden bu kadar ince gelmesine çok şaşırdım. Ama sonra dedim ki, kaç yıl yaşadı ki bu kadın ? Ne yaşadı ki ? Öldürülen bütün kadınlar gibi, hayattan acıdan başka ne gördü ki yazılsın sayfalarca ?
Ne desem bilemiyorum Bergen için, hikayesini detaylı okumak beni bir miktar sarstı. Son sayfayı okuyana kadar, çok sinirlendim. Nasıl sana bunları yapabilen bir adama hala sevgi, şefkat gösterebiliyorsun diye ama sonunu okuyunca sakinleşebildim. Okursanız ne demek istediğimi anlayacaksınız.
Bergen, beni öldürecek diye haykırmasına rağmen kurtarılamayan binlerce kadından sadece biri. Bergen çocuk olamamış, genç olamamış, mutluluğu tadan bir kadın olamamış; sadece acıların kadını olabilmiş hayatı boyunca. Ama her şeye rağmen hayata tutunup gülmekten, umut etmekten hiç vazgeçmemiş.
Sezen Aksu'nun, kezzap bile bu kadını çirkinleştirememiş dediği güzeller güzeli Bergen. Şarkılarınla bir nesil büyüdü, bir nesil daha büyüyor. Çok sevdiğin sahnelerde hala senin şarkıların söyleniyor, hiç merak etme. Işıklar içinde uyu, acıların kadını. Seninle aynı kaderi paylaşan, bu dünyadan koparılan bütün kadınlarımızla beraber.
Balbadem serisinin ikinci ve son kitabı; Berceste. Okurken zorlandım çünkü çok sıkıldım. Ki ben iflah olmaz bir romantiğim...İlk kitabı, Araf'ı bir günde okumuştum ve sevmiştim ama keşke ilk kitapta kalsaydı.
He kötü diyemem ama beni hem baydı, hem de geçişler çok hızlıydı. Yani bu konuyu ilk kitaba sıkıştırsa daha güzel olurdu.
Söylemeden geçemeyeceğim, benim kitapta en sevdiğim karakter saçma bir şekilde Metin oldu. Metin çok bahtsız bir karakterdi, neyse ki onunda mutluluğunu gördük.
Engin ve Zeynep'i ilk kitapta daha çok sevdiğimi hatırlıyorum. Üzerinden bir sene geçince unuttum haliyle ama bu kitapta beni bezdirdiler. Diyalogları, tuhaf ve çok kısa kısaydı. Ne bilim çok anlamadım galiba.
Ve son olarak, kitabın sonunu çok beğendim ve duygulandım. O yüzden, hem de daha yeni on üç tane şehit vermişken demek istiyorum ki; Şehitler ölmez, Vatan bölünmez. Milletimizin başı sağ olsun.
Dün gece Ben, Kirke'yi bitirdikten sonra üzerimdeki derbinin siniri atmak için biraz okuyayım dediğim kitabı neredeyse bitiriyordum ama gözlerim isyan bayrağını çekince bugün bitirebildim.
Adı sizi yanıltmasın, çok içten bir dostluk hikayesiydi. Bazı yerlerde sırıtmaktan ağzımın yırtılacağını sandım, bazı yerlerde gözlerim dolu dolu okudum ama sonunda...Sonunda ağlamaktan içim dışıma çıktı.
Evet, benim duygusal bir insan olmamdan kaynaklıda olabilir ama en duygusuz insanın bile gözlerini doldurabilecek türden bir sondu.
Selim, Metin, İlyas ve Emre...Otuz küsür yıl süren dostluklarını okumak, çok sıkıldığınız bir anda size kucak açabilecek bir dostluktu. Ben kendimden ve dostlarımdan çok parçalar buldum. Hatta kendimi, biraz Metin'e benzettim. Okuyan herkes, mutlaka kendinden bir parça bulur onlarda.
Biraz akıcı, içimi ısıtacak bir şeyler okumak istiyorum diyorsanız As Maça tam size göre.
Kirke...Mitolojik Tanrıların gözümdeki bütün imajını kıran Kirke, yaşadıklarıyla kalbimi kıran Kirke...Seni anlatmak o kadar zor ki !
Ötekileşmiş, sevilmeyen, itilip kakılan ama asla doğru bildiğinden şaşmayan, hatalarını kabullenen, şefkatli, kötü olduğunu düşünürken bile kötü olamayan Aiaie’nin cadısı !
Ölümlülerden daha ölümlü, Tanrılardan daha Tanrı, cadılardan daha cadı bir kadın. Yalnızlığı iliklerine kadar hissetmiş, onunla kucaklaşmış Kirke herkesin okuması gereken bir karakter.
Ben; Kirke ve onun yalnızlığını paylaştım. Mitolojiye ilgili olanlar ve fantastik roman sevenler başta olmak üzere herkes buluşmalı Kirke'yle.
Hayaller kuran, Tanrılığından haz etmeyen tek Tanrı, Aiaie’nin cadısı...Seni özleyeceğim.
Gerçekten uzun zamandır okuduğum en şaşırtıcı kitaptı. Serinin ilk kitabının sonu da beni şoka uğratmıştı ama bu...Bu bambaşkaydı. Yani son sayfaya gelip 'Hadi be !' diye beş dakika boyunca kitaba baktım. Bence kesinlikle okunması gereken bir seri. Çok zekice, akıcı ve gerçekten öğretici bir kitap olduğunu düşünüyorum. Aslında çok şey var yazmak istediğim ama spoiler vermek istemiyorum. Sadece okuyanların asla pişman olmayacağı, okumayanların ise çok şey kaybedeceği bir kitap. Üçüncüsünü sabırsızlıkla bekliyorum !
