Ve o hiçbir şey demedi, gördüğüm bir alıntı üzerine okuduğum bi kitap.
"Ben birisini arıyordum, kendisiyle ömrüm boyunca kahvaltı edebileceğim birisini."
Çok basit bir cümle belki ama yalnız yaşayan, yalnız bırakılan, aslında yalnızlığıyla mutlu olan/olduğunu düşünen kişileri bile etkileyeceğini düşünüyorum. Mesele kahvaltı değil, mesele bir şeyleri paylaşabilmek.
İlişkileri, hayatı, yalnızlığı sorgulayıp kendime göre bir anlam çıkarmaya çalıştığım bir zamanda karşıma çıktı, yavaş yavaş kapıldım öykünün büyüsüne.
İki farklı bakış açısından izlediğimiz bir evliliğin açtığı yaraları gördüm. Fikrim değişmedi. Kendi başına yaşamak bile insanı zorlarken biriyle nasıl paylaşılabilir ki zaten hayat.
Biraz yarım kalmış hissettirdi ama genele bakarsak güzeldi. Tavsiye ederim.
