Ömer
@ippolitov
sonsuz bir kış gelecek göremeyeceğim baharı bir daha.
mors principium est. - ama nesciri.
392 okur puanı
Ağustos 2021 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Sanatla haşır neşir, zeki ve güzel bir kız bulmalıydım kendime, edebiyat bilen, Keats, Rupert Brooke, Ernest Dowson seven.
Sayfa 54 - Parantez Yayıncılık
Oğlu üç yıl sonra eve döndü, şimdi bir komünist. Benden oğlu için dua etmemi istedi. O kadar da iyi bir çocuk ki. Bu sabah onunla biraz sohbet ettim, komünist olduğuna inanamıyorum. Hiç değişmemiş gibi...
Sayfa 51 - Parantez Yayıncılık
Yeni bir insandım, tek satır bile yazmamış başarılı bir Hollywood yazarı. Gelecek sınırsızdı.
Sayfa 43 - Parantez Yayıncılık
Okur Takip Önerileri
Hava kararırken penceremde sesler duydum. Yaralı yüzlü moruk bir kedi duruyordu penceremde. Pencerenin arkasından bana bakıyor, burnunu cama sürtüp beklenti içinde yalanıyordu. Dikkatimi işime verdim, birkaç dakika sonra başımı kaldırdığında ona iki kedi daha katılmıştı, sadaka dilenen öksüz çocuklardan farkları yoktu. Dayanamadım. Asansöre binip kafeteryaya indim, çöp tenekesinde birkaç dilim salam buldum. Salam dilimlerini bir peçeteye sarıp yukarı çıktım. Pencereyi açtığımda içeri daldılar, büyük bir açlıkla elimden yediler.
Du Mont'un kahkahasını duydum. Bürosunun kapısının önünde duruyordu, kollarında İran kedilerinden biri.
"Kedici olduğunu anlamıştım," dedi. "Gözlerden belli olur."
Sayfa 19 - Parantez Yayıncılık
Son ver ulu Tanrım bana küskünlüğüne
Ben çoktan inandım senin üstünlüğüne
Bambaşka bir alem yaratırdım yine de
Versen o büyük kudreti bir günlüğüne.
Sayfa 129 - Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları
Ama hastalığın büyüğü bulunduğu yerde, küçüğü hissedilmez.
Bir ayıyla karşılaşsan elbette kaçarsın,
Ama kaçtığın yol çıkıyorsa kükreyen denize,
Döner, kapışırsın ayıyla.
Okulda verilen ahlaki eğitimle, dünyanın kuralları arasında bir uçurum olduğunu büyüdükçe daha iyi anladım.
Neden bu kadar endişeliyim? Sürekli bir şeylerden korkuyordu. Hatta geçenlerde biri şöyle dedi, "İyice dünyanın rengine bürünüp çıktın."
Subayların da pek öyle ahım şahım bir hayatları yok belki ama her günü sıkı sıkıya, en verimli şekilde geçirdikleri o disiplinlerine imreniyorum. Kim olduğunun, ne yapman gereltiğinin hep belli olması insanı rahatlatıyor kesin.
Benden kitap okumayı çekip alsalar, bu deneyimsiz halimle mahvolurdum herhalde. Kitaplarda yazılanlara bu kadar bağımlıyım işte.
Sabahlar gri. Hep aynı. Bomboş. Sabahları yataktayken hep karamsar oluyorum. Bıkıyorum. Ne kadar iğrenç pişmanlık duygusu varsa bir anda içimi dolduruyor. Kıvranıp kalıyorum.
Her aynaya baktığımda içimden keşke gözlerim daha nemli olsaydı diye geçiriyorum. Mavi bir göl gibi gözler, yeşil çimlere uzanmış gökyüzünü seyrederken arada bir yukarıda süzülen bulutları yansıtan gözler. Kuşların gölgelerini bile en ince ayrıntısına kadar yansıtan. Bir sürü güzel gözlü insanla tanışmak istiyorum.
Bu kitapta yazmak istediğim şeylerden biri, savaş denilen şeyin her bir insanın sıradan, adı bile bilinmeyen yurttaşların yaşamını ve ruhunun ne kadar derinden değiştirdiği.
En yakınlarım kediler ve kitaplar olmuştu.
İnsanların, muhtemelen herkesin, unutamadığı bir durumu başkalarına sözcüklerle pek de iyi ifade edemediği, yüreklerine ağır gelen deneyimleri vardır, pek çoğu bunları dile getirmeden yaşar ve ölürler.