Bunlara tanıklık etmek benim görevim belki de. Bunun için dünyaya gelmişim. Bütün sonları, bitişleri görüp hepsinin arkasından ağlamak için!…
geri dönülmez bir noktadaydım...
Yetmemişti hayal etmek. Bir de gerçek olsunlar istedim…
dakika dakika delirdiğime tanık oluyordum...
hangi günü yaşadığımızdan haberim olmadı.
İçimde büyük bir nefret var. Herkese yetecek kadar.
Sayfa 145Kitabı okudu
en büyük ve tek düşmanıydı kendisinin...
daha fazla uyuyamadım her gözümü kapattığımda geri gelen görüntüler ve konuşmalar yüzünden...
sonra yavaş yavaş kafama vurmaya başladı bütün zihnimi.hastalıklı diyorum çünkü hem çok tehlikeli, hem de ruhlarımız için çok yıpratıcı olabilirdi.
her an hastalığın nüksedip birkaç hafta içinde ölebileceğini bilmek büyülemişti gözlerini...
Dile getirilemeyen nefretten büyüğü yoktur. Dile getirelemeyen aşk gibisi yoktur.
Sayfa 68Kitabı okuyor
Her zaman için en çok sevdiğim söz, “Hiçbir şey için geç değildir!” cümlesi olmuştur. Bunu kendime tekrarlayarak, kaçırdığımı tahmin ettiğim vagonların asla bitmeyeceğine inanmaya çalışırdım. Oysa artık rahatlıkla diyebilirim ki her şey için çok geç!
Yaşadığımız hayatı bir başkası yaşasa mutlu olurdu...
Sayfa 66Kitabı okuyor
