Bangır Bangır Ferdi Çalıyor Evde, on dört öyküden oluşan bir kitap. Benim okuduğum baskı 2012 yılında yayımlanan ikinci baskı. Kapak resminde uzun saçlı bir erkek çocuk var ki Erdek'te 1974 yılında çekilmiş bir resim.
Mahir Ünsal Eriş'in adı geçen kitabı, 1980'li ve 1990'lı yılları anlatıyor. Kah çocuk gözüyle kah yetişkinin gözünden anlatılan öyküler biraz arabesk, biraz hüzünlü, biraz da duygusal. Çoğunlukla kaybedilenlerin arkasından yakılan bir ağıt gibi de aynı zamanda. Acı da var özlem de. Klasik öykü anlatım biçimine uymayan cümle yapıları var. Söylendiği gibi yazılan sözcükler var. Argoya da sıkça başvurulmuş. Tabii bunun yanında dilinin akıcı olduğu, okuyucuyu sıkmadığını da belirtmek gerekir.
Mahir Ünsal Eriş, bilhassa bir şekilde hayatına girmiş kızları ve kadınları, onlara bakışını, gidişleriyle ortada kalışını etkili ve duygusal biçimde anlatmış. Öykülerindeki mekanlara dair, Kuzey Batı'nın Ege' nin ve Marmara'nın tatil yörelerine dair gözlemleri var. 1980'lerde geçen çocukluğu var. Anıları var.
Kitaba biraz önyargılı başlamıştım. Tabii İletişim Yayınları'nın kitabı yayımlamış olması edinmemde ve okumamda asıl nedendi. Okumaya başlayınca bütün önyargılarım yok oldu.
Çocukluğu 1980'lerde geçmiş birisi olarak öykülerde geçen birçok anımsatıcı ögeyi bildiğimi, yabancısı olmadığı söyleyebilirim. Tabii benim için bu yönün kitabı kıldığını belirtmeliyim.
Yeni nesil edebiyatçılardan Mahir Ünsal Eriş, rahatlıkla okunabilir. Okuduktan sonra pişman olunmaz. Değindiği, anlattığı bir çok öyküyle özdeşlik kurulabilir.
