Susan Sontag bu kitabında bize savaşın gerçeklerini "fotoğraflar" ile nasıl resmedildiğini ve halka nasıl verildiğini, halkın bu fotoğraflara nasıl tepki verdiğini anlatıyor. Savaş dendiği zaman aklımıza ölen insanlar , acı ve kaos gelir. Ya da bize haberlerde 3 dakika da verilmek istenen de bunlar olabilir. Ama bu kitabı okuduğunuz zaman savaşın ölümden daha çok şeyi barındırdığını göreceksiniz. Okurken bir fotoğraf ne kadar can yakabilir ki diye başlıyorsunuz. Sonra gerçek olmayan hiçbir şeyin fotoğraflanamadığı aklınıza geliyor, bunu bir çocuk ,bir kadın ,bir insan yaşadı diyorsunuz ve boğanızda bir yumru gibi kalıyor...Gördükleriniz, gördüklerim , sessiz kaldıklarınız, kaldıklarımız...Kitabı yarıda bırakıp göz yumma isteğiniz oluyor, çünkü okurken görürken acı çekiyorsunuz ama yarım bıraksanız da artık eskisi gibi olmuyorsunuz, ben olamadım.. Öğrendim ki bunca yıl başkalarının acısına bakmak değil kenarından bile geçememişim, ben acı çekiyorum dediğim tüm zaman dilimleri bu kitapla toz oldu... ÇÜNKÜ ASIL ACI ÇEKMEK BAŞKASININ ACISINI ÇEKMEKLE YER EDİYORMUŞ İNSANIN HAYATINA...
MUTLAKA AMA MUTLAKA BAKIN BU FOTOGRAFLARA VE ACILARIN KELİMELERLE EDİLEN DANSINA...
