Güray Süngü, merhum yazar Asım Gültekin'in yazıları vesilesiyle tanıdığım bir yazar oldu. Bu nedenle kitaplarını merak etmiş ve okumaya karar vermiştim. Okumak için ilk tercihim etkileyici bir isme sahip olduğunu düşündüğüm -İsmet Özel'in bir şiirinden esinlenilmiş olması hasebiyle- Büyük Irmaklardan Bile romanı oldu. Ancak ne yazık ki umduğumu bulamadığım bir eser ve beni tatmin etmeyen bir tarzla karşılaştım. Postmodernizmin Türk dilinin zenginliginden yoksun cinsini sevemiyorum. Türk edebiyatına ait bir romanda aradığım şey daima eski ustaların zengin Türkçesi oluyor. Art arda sıralanan kısa ve basit şekilde kurulmuş cümlelerin dur durak bilmeyen temposunu portmodernizm adı altında değerlendirmeyi doğru bulmuyorum. Bunun yanı sıra güncel birtakım meseleleri üstü kapalı bir şekilde anlatmak, anlatılmak isteneni sembollerin, metaforların ardına gizlemek, bunu da distopik bir kurgu içinde okuyucuya mesaj verme kaygısıyla oluşturmak benim hoşuma giden bir tarz değil. Ya da en azından bu romanda hoşuma gitmedi. Evet sıra dışı bir tarzı var romanın, ancak işlevi olmayan bir sıra dışılık bu bana göre. Zira okuduğum süre boyunca edebi haz alamadığım, yarım bırakmamak için kendimi zorladığım bir kitap oldu. Yazarın üslubunu daha önce yarım bıraktığım Latife Tekin'in Sevgili Arsız Ölüm kitabının üslubuna benzettiğimi de ifade edeyim. O kitapta da katlanamadığım durum kısa ve edebilikten yoksun cümlelerin peş peşe sıralanması olmuştu.
