Artık gecenin bitmesini istemiyor, doğacak her güneşin seni biraz daha törpüleyeceğine inanıyor ve gelen her telefondan, her mektuptan felaket haberi bekliyorsan; bu dünyanı tesadüfe, öbür dünyanı şefkate bırakmışsan; yani artık hiçbir şeyden korkmuyorsan ve bir mayın gibi dolaşıyorsan insanların arasında; alıngansan, kindarsan, eylem ya da eylemsizlik, konuşmak ya da susmakla dünyayı değiştireceğine inanmıyorsan bu iş bitmiştir abicim.
Seni bu hale getirenler yaşadıklarını sanıyorlar. Gül bunlara, onlar da çoktan öldüler, bu senin son tesellin.
Bir gün herkesin sonu gelmeyecek mi?
Gelecek.
Neden uzatıyorsun sahneyi, sanata bu kadar ilgisiz bir toplumla ilgilenmenin ne gereği var?
Senin onlara verecek bir şeyin yok...
Aptalların akla ihtiyacı yoktur zaten. Benden bu kadar abicim.
Bir gün ruhumdan özür dilemek isterseniz heykelimi yapmayın; sadece çok okuyun.
Hepsi bu.
