Ama yine gençler bunu beğenmezlermiş. Lafzlar süslü müslü, cicili bicili olsun da mana olmasın zararı yok! derlermiş.
Ben de derim ki: Mesleğim ciddiyettir. Mana-peresttir. Tumturaklı elfazdan ziyade meal-i hakikate meclubum.
Şiir manadır, ruhtur. Manasız, gayr-ı mevzun, ahenk ve şiveden mahrum sözleri okuyanlar bilmem ki ne lezzet alırlar? Zehi iptila! Garip heves!
Ey hâlik ü râzıkım, Allah’ım!
Kurtar beni gamdan ey penâhım!
Ey âlemi şadıman eden hakk!
Ey ateşi gülistan eden hakk!
Ağlatma bu derd-mendi Allah!
Tevfikini et benimle hem-râh...
Ey hâlik ü râzıkım, Allah'ım!
Kurtar beni gamdan ey penâhım!
Ey âlemi şadıman eden hakk!
Ey ateşi gülistan eden hakk!
Ağlatma bu derd-mendi Allah!
Tevfikini et benimle hem-râh...
Ey şiir-i semavî, yetişir sûz-ı revanım
Feryâdıma imdat
Allah için olsun, bitiyor tâb u tuvânım
Yetmez mi bu feryat
Pişimde fürûzan oluyor nur-ı hayalin Her noktada canan!
Lâkin beni mahvetmededir fikr-i visâlin
Bu derdime derman...