Sözler ve Alıntılar
"Bir sanatçı olarak kişinin Avrupa'da evi yoktur, paris hariç..."
Nıetzsche - Ecce Homo
Nıetzsche birçok kez, Montaigne, Voltaire ve Lâ Rochefoucauld'un felsefi dostluğunu Leıbniz, Kant ya da Hegel'inkine tercih ederek kendi ruhsal soyunun Ren'in batısında ikamet ettiğini hissetti.
Nietzsche
Postmodernliğin ''kriteri"nin "kriterlerin yokluğu" olduğunu öne sürdüğünde ve "büyük anlatıların sonu"nu postmodemliğin "büyük anlatısı" olarak sunduğunda , Lyotard, Nietzsche'nin "hakikatler"in olmadığı, yalnızca "yorumlar"ın olduğu yönündeki perspektifsel görüşünü taciz eden özgöndergeselliği açıkça onaylıyor görünür. Başka bir deyişle, Lyotard, hakikatin yokluğunun sonsuz yorumların imkanını açık bıraktığını kabul ettiğinde de, daha önce Nietzsche'nin geçtiği yolu izler. Lyotard "doğruya asla bir sonuç çıkarmayla ulaşılamaz", ya da "ciddi biçimde ele alındıklarında perspektifler asla temellendirilemez" diye yazdığında son Nietzsecheci jestini yapar: Karşıtlıkların çözümsüzlüğünün, farkların ve uyuşmazlıkların olumlanmasının ve çoğul ve uyumsuz sesleriri kabul edilebilirliğinin etik ve politik olduğu kadar, estetik ve metafizik alanlarda da bir üstanlatı girişimini onaylamayı reddetmenin kaçınılmaz
sonucu olduğunu kabul eder.
Sayfa 48 - Otonom Yayıncılık
Nietzsche
...Kofman, Nietzsche'nin metaforu dil ve hakikatin kökenine yerleştirdiğini belirtir. Nietzsche'nin görüşüne göre, kavramlar yalnızca metaforik doğası unutulmuş olan dondurulmuş metaforlar, mecazi betimlerdir. Kavramların kökenindeki metaforikliği unutmada, onların mecazi anlamı asıl anlam olarak ele alınmaya başlanır. Asıl anlamı veren "Gerçeklik" betimi olarak kavramın bu taşlaşması, ebedi ve değişmez hakikat yanılsamasına yol açar ve Kofman bu hakikat görüşünü, sabit ve evrensel olduğu kadar, Nietzsche'nin yıkmaya çalıştığı bir felsefi geleneğin ayırt edici niteliklerinden biri olarak görür.
Sayfa 30 - Otonom Yayıncılık
Nietzsche'nin Fransız Mirası-Alan D. Schrift
Foucault, postmodern episteme'nin, "insan"ın artık temsili düşünce ve söylemin ayrıcalıklı merkezi olarak görülmeyeceği bir episteme'nin açılışı ıçın, Nietzsche'nin, çok çok ciddi bir insanmerkezciliğin standart taşıyıcısı olarak "insan"ın kayboluşunu ilan etmesini alkışlar. Ve Nietzsche'nin insanı dağıtışıyla, Foucault, dilin birleştirilmesi projesinin, bir geri dönüşünün yerini belirler. Foucault'nun "arkeolojik" olarak karakterize ettiği projesinin sonucu, Nietzsche'nin aynının ebedi dönüşünün içine böyle kazınır -geriye dönen şey hakim olunması gereken bir dil sorunudur.
Sayfa 24 - Otonom Yayıncılık
Nietzsche'nin Fransız Mirası-Alan D. Schrift
....Platon ve Hegel. Platon'un sistemi ideal olarak güneş tarafından yönlendirilirken ve Hegelin sistemi yalnız güneşin sağlayabileceği tam aydınIatmaya yönelirken, Pautrat, Nietzsche'nin helyolojisini bu iki güneşperestin helyologosentrizminden sakınıyor görür. Bu, Nietzsche'nin güneş sisteminde vurgunun merkeze, güneşe değil, onun etrafında dönen sirkülasyona, ışık ve karanlığın ebedi dönüşüne yapıldığı anlamına gelir. Hem öğle vakti, hem de gece yarısı Nietzsche düşüncesinde bir rol oynar ve ışığın görünümü daima gölgeyle birliktedir. Nietzsche'nin, zorunlu olduklarında kavramları alarak ve sonra artık yararlı olmadıklarında onları atarak ya da unutarak dili kullandığı akışkanlığa odaklanmak suretiyle Pautrat, Nietzsche'nin metafor ve dil teorilerini ve bu teorilerden, dünyayı bir oluş oyunu tarzında teorik kavrayışının somut manifestosu olarak yararlanma tarzlarını gözden geçirir.
Sayfa 29 - Otonom Yayıncılık
“İnan bana, dostum. En büyük olaylar, en şamatalı saatlerimiz değil, en sessiz saatlerimizdir.” (s.61)
Sayfa 61