Şato, her şeyden önce, Kafkaesk denen tarzın, belki de en somut delili olarak gösterilebilecek kitaptır. Bu konuda Şato ile yarışabilecek bir diğer kitap da kesinlikle Dava'dır. Bir türlü bitmeyen Şato'nun yolu, uykuyla uyanıklık arasındaki karakterler, hatta bu karakterlerin uykuyla uyanıklık arasındaki sersemce konuşmaları, okuyucuya geçen o enteresan hafiflik, Kafka'nın yarattığı tarzın ta kendisi. Kafka okuyan herkes, bu tip "yan etkilere" alışıktır zaten. Handaki karakterler o kadar sarsak tiplerdir ki, o kadar enteresan işler gelir ki başlarına, siz okurken "artık bir şeyler yapın" dersiniz ama onlar aynı umursamazlıkla devam ederler. Şato.. Uğruna yürünmeye değer bir yol mudur sizce de, yoksa boşuna bir uğraşın varış yeri mi?
Şato
