Unutma Beni Apartmanı
Nermin YıldırımUnutma Beni Apartmanı Gönderileri
Unutma Beni Apartmanı kitaplarını, Unutma Beni Apartmanı sözleri ve alıntılarını, Unutma Beni Apartmanı yazarlarını, Unutma Beni Apartmanı yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
O zaman geride bıraktığınızı sandığınız her şeyi farkında olmadan yanınıza katarak, peşiniz sıra sürükleyerek yolunuza devam edersiniz. Bunun için yıllar geçtikçe yürümek biraz daha zorlaşır. Ardınızda sürüklenen gürül- tücü teneke parçalarını göremezsiniz. Kafanızın içinde uğuldamakta olan sesin nereden geldiğini öğrenmek için doktor kapıları aşındırdığınız bile olur. Size bazen arkanıza dönüp bakmanızı söylerler. İşte tüm bu peşinizdeki kalabalıktan dolayı kararlarınız ve değişimleriniz geçmişinizden bağım- sız değildir. En önemsiz kararınızda bile artık hatırlamadığınız küçücük bir anının, geçmişe ait minicík bir hatıranın rolü olabilir
Sayfa 43Kitabı okuyor
Bütün bu uykusuz gecelerde yine kitaplarıma sığındım. Onlar olmasa çıldırmam işten bile değildi.
Herkes uyurken uyanık olmak, herkes ölüyken yaşamak, dünya yüzündeki tek kişi gibi hissetmek nasıl bir şeymiş öğrendim.
İnsanın kişisel tarihi başladıklarıyla değil bitirdikleriyle, kazandıklarıyla değil kaybettikleriyle yazılıyor.
Artık yalnız olmayı, kimseye hesap vermeden yaşamayı istiyordum.
Ben küçükken, bu kadar çok insan ölmezdi mesela. Ama zamanla, yaş aldıkça, yaşlandıkça, tanıyıp bildiğim her şey birer birer göçmeye başlamıştı. Yenileriyle tanışacak kadar bilemediğim için yaşamayı elimdekiler gittikçe azalıyordu. Kırılmış kumbarasından bozukluklar yitiren minik bir çocuk kederiyle izliyordum elimdekinin avucumdakinin eriyip bitişini...
Sayfa 405Kitabı okudu
Bir gün uzak düşmekti bütün yakınlıkların diyeti.
Sayfa 405Kitabı okudu
Birbirini bu denli anlayıp hisseden iki kişinin varlığı, hiç kimseyi anlamamış, hiç kimse tarafından anlaşılmaya çalışılmamış beni, bilmediğim bir âlemin tatlı rüyasını görmeye çağırıyordu. Oysa ben mutluluğun diyetini ödemeyi reddedip o rüyadan emekliye ayrılalı çok zaman olmuştu. Birini çok sevmek, mutlu ettiği oranda üzerdi çünkü insanı.
Sayfa 405Kitabı okudu
Mutsuzdum, ama mutsuzluğumu kendime bile zar zor itiraf ediyordum. Derdime derman olacak bir ilaç bilmediğim gibi, aramak niyetinde de değildim çünkü. Pişman olmak beni korkutuyordu. Hatalarımı telafi etmek için atılması gereken adımların, bunca yıl yaşadığım her şeyi manasız çıkaracak olması zoruma gidiyordu. Ama ben manamı yitirmekten ziyade, çok geç kalmış olmaktan korkuyordum asıl. Bunca yıldır kurulamamış bir hayat, edinilememiş bir mutlu gün, zavallı bir pişmanlık ertesinde mi mümkün olacaktı sanki?
Sayfa 402Kitabı okudu
Geçmiş günleri özlemle anar olduğuma göre, iyiden iyiye yaşlanıyordum.
Sayfa 402Kitabı okudu
O kış çok çetin geçti. İçimdeki rüzgarlar dışımdakilerden daha çok ürpertti, üşüttü beni. Evvelce yalnız olmaktan rahatsızlık duymaz, tek başına olmanın getirdiği özgürlüğü hiçbir şeye değişmeyeceğimi düşünürdüm. Yalnızlık kaçınılmaz bir son değil, ulaşmaya gayret ettiğim bir mertebeydi kimi zaman. Sahip olduklarımın esaretinden kurtulmak için terk etmemiş miydim sevdiklerimi, seveceklerimi, sevenlerimi? Korkmamış mıydım vazgeçemeyecek kadar alışmaktan? Ama zamanla seçtiğim yoldan, o yolun varacağı sondan ürker olmuştum. Pişmanlıklardan her şeyden daha fazla korktuğumdan, durumu toparlamaya çalışmış, kendimce eğlenceli bir şeyler yazmaya koyulmuştum. Ne var ki çok geçmeden onu da yüzüme gözüme bulaştırmıştım. Şu dünyada benden başka herkesin, insan eliyle yaratılmış roman karakterlerinin bile köklü bağları vardı. Onları ait olmadıkları bir yere koyamıyordunuz, ille de parçası oldukları bütüne uydurmak istiyorlardı her şeyi. Bense hiçbir bütünün parçası olmamakta direndiğim için bir başıma kalmıştım. Yaratıcılarının ardından yaşamaya devam eden roman karakterlerinden bile daha güçsüz, daha yalnızdım. Onlar kadar sahici olabilmek için, içine girip varlığımla anlam katabileceğim bir bütüne ihtiyacım vardı belki de.
Sayfa 389Kitabı okudu
Geçip giden yıllara karşı eskisi kadar umursamaz değildim artık. Sadece yaşlanıp ölmekten değil, koskoca bir ömrü heba etmiş olmaktan da korkar olmuştum. Yaş aldıkça yalnızlaşıyor, yalnızlaştıkça yaşlanıyordum. Yine de çoğu zaman kendime karşı bile sustum içimdeki tereddüdün fısıldadıklarını. O saatten sonra başıma gelebilecek en fena şey, hayatım boyunca hep yanlış yoldan yürümüş olduğumu görmek olacaktı. Oysa ben pişmanlıkları sevmem.
Sayfa 376Kitabı okudu
Artık inkarı mümkün olmayacak denli savunmasızdım, yorgundum, yalnızdım. Geçmişten bugüne taşımayı becerebildiğim kimsem yoktu. Ne kimseyi yanımda tutmuş ne birinin yanında durmuştum. Hatırlanmayan, hatırlamayan, kimsesiz bir meczup kadar yalnızdım.
Sayfa 376Kitabı okudu
Timur Selçuk şarkısı misali, kriz vardı, bunalım vardı, yani ekonomi tıkırındaydı!
Sayfa 340Kitabı okudu
Her ölüm biraz kaza, biraz intihardır. Tıpkı yaşamak gibi.
Sayfa 339Kitabı okudu