“İster istemez derin bir dalgınlığın perdesinden dinliyoruz birbirimizi.”
(S: 12) 
Karaduygun
Sema Kaygusuz Karaduygun’da “kara”nın anlamını bir eldiven gibi tersine çeviriyor. “Ebedi dulun dili”yle sarmalanmış karaduygunun kafasındaki seslerin birer sanrı değil, gerçekliğin ona has hissedişi olduğunu, bu hissedişin çokçası
Her sabah kimseler dürtmeden kendiliğimizden uyansak da, ellerimizle yontacağımız kafayı asla insandan münezzeh kılamayacaktık. İmkansızdı, imkansızdı dünyadan başka yere uzanmamız...
Sayfa 109 - Metis yayınları Mart 2012Kitabı okudu
Tesadüf tesadüf müdür gerçekten? Yoksa bütün tesadüfler gecikmiş karşılaşmalar mıdır?
Sayfa 100 - Metis yayınları Mart 2012Kitabı okudu
"Melankolikler varlığın karşı konulamaz mayhoş cezbesiyle hiçlik acısını peş peşe tadabilirler. Varolan her şey soluk soluğa acılaşabilir çünkü.”
Sayfa 52 - Metis yayınları Mart 2012Kitabı okudu
Tutkulu insanlar, tutku başını alıp gittikten sonra, kısa bir süre mutsuz olup hemen ardından tutkunun yerine bir avuntu koyabiliyorlar. Kedi bir tutkudur. Aynı zamanda bir avuntu! Bir kez kediniz olduysa, sayıları azalıp çoğalabilir ama her zaman bir kediniz olacaktır.
Sayfa 20
Kişi bir bunalıma tanık olduğunda, hemen kendine acımaya başlıyor. Derdini anlatan insandan daha mı mutsuzum; o kötü durumdaysa, ben ne haldeyim? ve benzeri sorgulamalar devreye giriyor.
Sayfa 7
Tenhalığı seviyorum,
Sık görüşülmeyen ama bağı da koparılmayan dostlukları,
Sakin mekanları, az rastlanılmayı, kendimle kalmayı, kendimi saklamayı ve de sınırlarımı...
YAPI KREDİ YAYINEVİ
"Eskiden büyümek için sabırsızlanırdım. Bütün hayatım önümde uzandığından, her şeyin hemen olmasını isterdim. Şimdiyse pek öyle acelem yok doğrusu, sanki bekleyebilirmişim de.
Eskiden bardağımı hemen bitirirdim. Sonunda bir sürprizle karşılaşacağımı sanırdım. Hiçbir şey bulamadım.
Eskiden hayatı yüksek ateşte pişirerek yaşardım. Şimdiyse kısık ateşte ısıtarak yaşıyorum."
Sayfa 74Kitabı okudu
"Hayat bir hız yarışına dönüşüyor. En hızlı giden kazanıyor.
Beklemeyi öğrenmek gerekiyor.
Düşünmek için yavaşlamak gerekiyor.
Hatta durup düşünmek."
Sayfa 58Kitabı okudu
"Sürekli koşturuyorlar, mutluluğun peşinden koşuyorlar. Mutluluk koşarak yakalanmaz halbuki, yürürken yakalanır.
Yavaş yavaş yürürken, kendinle iyi geçinerek, kendinle iyi anlaşarak.
Unutmak, kendini kaybetmek, kendinden kaçmak, kendini kurtarmak için hızlanmak yerine uygun adım yürürken."
Sayfa 56Kitabı okudu
Gece çökerken bir şehrin hayatı ne kadar farklıdır. Gecenin çökmesini seyreden bir adamın ruhu ne kadar farklıdır. Belirsiz, alegorik, gerçekdışı olarak algılanabilen bir varlığım yürürken. Anlatılmış bir hikâye gibiyim, üstelik ete kemiğe bürünecek kadar iyi anlatılmış, ama bir kitabın bir bölümünün başlangıcından ibaret şu dünya-romana tam oturmamış bir hikâye: “O saatlerde bir adam, ağır ağır sokaktan aşağı yürürdü...”
Benim hayatla işim ne?
Çok yönlü bireylerin, düşünce ilkiminde gezinmek orda bulunmanı keyfini çıkarmk indana ayrı bir huzur veriyor helekı bu sevdiğiniz yazarsa..
Ercan Kesal ’ın sinema ve yazma deneyimine dair ve yaşama deneyimine dair, hayatında (bazıları, birçoğumuzun hayatında) iz bırakmış insanlarla ilgili küçük hikâyeler, anekdotlar, ayrıntılar var.
Bellek üzerine ve hatıralar üzerine çok şey var bu metinlerde… 
Velhasıl
Bır bakın derim pişman olmazsınız
