verve
@mermermerve
kitap günlüğüm
bende oralarda bir yerlerdeydim, 30 Ağustos 1992
548 okur puanı
Ağustos 2019 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Mantık ne kadar sarsılmaz olsa da, yaşamak isteyen bir insanın önünde duramazdı.
224 syf.
·
Puan vermedi
Okur Takip Önerileri
Mefistofeles : Sonunda neysen o’sun.
Peruklar da taksan başına milyonlarca lülesi olan,
Giysen de dirsek yüksekliğinde ayakkabıları,
Sonunda hep neysen o’sun.
Mefistofeles : ... Dünyanın küçük efendisi hala hiç değişmedi
Ve şaşırtıcı hala ilk günkü gibi.
Gerçi biraz daha rahat yaşardı hani,
Gökyüzünün ışığını vermemiş olsaydın;
O buna akıl diyor bir tek amaç için kullanıyor
Hayvandan daha hayvan olmaya uğraşıyor...
“Ne olur bırakın, savunayım şu pek az ve çoğunda haksız anlaşılan kalpleri! Belki serkeşliklerinin, kabalıklarının karşıtıdır diye çoğu zaman güzele, doğruya aşırı bir susamışlık içindedirler. Görünüşte haşin, ihtiraslı olan bu insanlar bir kadını ıstırap derecesinde sevebilirler; hem de yüksek, temiz bir aşkla…”
“— Herkes böyle olduğu halde…
— Evet, buna rağmen. Yalnız siz böyle olmayın. Zaten herkesten başkasınız: Bakın, şu anda çirkin ve gülünç halinizi açıklamaktan çekinmediniz. Oysa zamanımızda kim yapar bunu? Hiç kimse. Kimse kendinde kusur görmek ihtiyacı duymuyor. Herkes gibi olmayın, tek başına kalmak pahasına bile ayrılın.”
Ernö Nemecsek, yani Macun Derneği’nin genel sekreteri, Pal Sokağı Arsa’sının yüzbaşısı artık sonsuz sessizlik dünyasındaydı. Bembeyaz bir yüzle yatağında sırtüstü yatıyordu. Şimdi artık bu dünyaya dair hiçbir şey duymadığı, hiçbir şey görmediği kesindi. Çünkü Nemecsek’i almaya gelen melekler onu artık, sadece onun gibi iyi çocukların gidebileceği müzikler ve renkler dünyasına ulaştırmışlardı.
“Bilir misiniz Lise, ezilen bir adama, etrafındaki herkesin velinimet kesilmesi son derece ağır gelir.”
“Bizim çocuklar; sizinkiler değil, bizim, hor görülen, ama gene de soylu dilencilerin evlatları henüz dokuz yaşlarına bastıkları zaman bu dünyanın gerçeğine ererler. Zenginler bunu mezara kadar başaramaz. Benim İlüşka, şehir meydanında herifin ellerini öperken tam o dakikada, gerçeği olduğu gibi anladı. Bu gerçek onun içinde çöreklenip artık ömrünün sonuna kadar rahat vermeyecektir.”
...beni birilerinin aşağılamasına katlanamam - herkes tarafından sevilmeye ihtiyacım var, aksi takdirde... aksi takdirde kendimi terk edilmiş, kovulmuş, dışlanmış, cesaretim kırılmış hissediyorum... biliyorum çok aptalca... Ama yalnızca sevildiğim zaman yaşayabilirim...
Evet, insan susarak da yalan söyleyebilir.
... çok mutluyum, haklısınız. Ama bu mutlulukla ne yapacağım? Yalnız başıma benim için biraz fazla bu. Ben daha mütevazı mutluluklara alışkınım - çoğu zaman akşamları bir kitabım olur, bir arkadaşım, güzel bir mektubum, biraz da müziğim. Aslında bunlardır benim mutluluk diyebileceğim şeyler. Çoğaldıkları zaman onlarla ne yapacağımı bilmiyorum - başkalarıyla paylaşmak istiyorum. Tüm bunlar benim için çok büyük bir mutluluk. Bunca mutluluğu ne yapacağım?