Gonçarov'un Oblomov romanıyla günümüze kazandırdığı 'Oblomovluk' kavramı, bilinenin aksine tembellik değildir. Oblomovluk, benim tanımımla, kişinin tükenmişlik sendromu gibi bir psikolojik bunalımla ve hayattan haz alamaması, hayatın beyhude olduğu düşüncesiyle can bulan bir kavram. Arkadaşların dışarı mı çağırdı Oblomovsun, yapılacak peşi sıra gelen bir sürü iş mi var Oblomovsun. Ama bu tembellik değil, birnevi aydın bir düşünce. Hayattan zevk alamamak da ayrı bir meziyet ne de olsa.
Kısacası her tembel Oblomov değildir, ama her Oblomov'un tembellik yapmaya hakkı vardır.
Romanın olay örgüsünden detaya girmeden bahsedecek olursam şöyle diyebilirim; Tek düze yaşamdan son derece memnun olan ve hayatında değişiklik istemeyen Oblomov, hayatında kısa bir anda olsa güzel günler yaşar ve tek düzelikten kurtulur. Fakat bildiğiniz gibi, insan nasılsa hayat da onu oraya sürükler, sonumuz hep aynı.. Oblomovluk!
